چکیده:
پژوهش حاضر به دنبال بررسی تاثیرات گردشگری برای رسیدن به توسعه پایدار در شهرستان خوی
میباشد. نوع روش تحقیق در این پژوهش، براساس ماهیت توصیفی و تحلیلی و همبستگی میباشد. جامعه
آماری ١٨٠ نفر از شهروندان شهرستان خوی بوده و ابزار اندازه گیری پرسش نامه ٢٠ سوال، در خصوص
ابعاد چهارگانهی: کیفیت بصری، امکانات رفاهی، ساماندهی کالبدی (پویایی شهری) و توسعه پایدار
گردشگری شهرخوی بوده و کلیه پرسشنامهها مورد بازبینی قرار گرفته، و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها
و آزمون فرضیات از ضریب همبستگی و رگرسیون خطی ساده استفاده شده و تجزیه و تحلیل های آماری
با استفاده ازنرم افزار spss انجام میگیرد. آزمون روایی که در این پژوهش به کار گرفته میشود، روایی
صوری و محتوایی است. برای آزمون پایایی پرسشنامه از آلفای کرونباخ برای پردازش اطلاعات روی
متغیرها انجام گرفته است. میتوان نتیجه گرفت که گردشگری در شهرستان خوی بر اساس فرضیه اول
پایداری اقتصادی موجودیت یافته است. بطور کلی فرضیه دوم نیز که مدعی ارتباطی منفی بین دو متغیر
پایداری زیست محیطی و گردشگری بوده است، نیز تایید می شود و فرضیه سوم مبتنی بر پایداری اقتصادی
و گردشگری درشهرستان خوی رابطه ای معنادار و مستقیم دارند.
خلاصه ماشینی:
به طور کلی با در نظر گرفتن تعریف توسعه پایدار و اهمیت توسعه گردشگری پایدار، راهکارهای یک برنامه توسعه گردشگری پایدار به صورت زیر بایستی مورد توجه قرار گیرد: 1- رشد آهسته و کنترل شده صنعت گردشگری؛ 2- ظرفیت یابی تعداد گردشگران، بازگشایی و تقویت رشته های دانشگاهی گردشگری؛ 3- تعیین و اجرای نوع مناسب توسعه گردشگری؛ 4- مشارکت مردم محلی در فعالیتهای گردشگری؛ 5- ایجاد ارتباط و همکاری با سایر بخشهای اقتصادی محلی؛ 6- بازاریابی دقیق و برنامه ریزی شده، زیباسازی، سالم سازی و بازسازی مراکز گردشگری و استقرار اکیپ های امداد و نجات؛ برنامه ریزی برای رسیدن به گردشگری پایدار مستلزم تعیین اهداف قابل حصول و در عین حال مطلوب میباشد (خاکساری، 1382:53) پیشینه پژوهش بررسی اجمالی پژوهشهای انجام شده درپایان نامه مسعود ناصری (ناصری1375:9)، شناسایی موانع موثر توسعه صنعت توریسم ایران و طراحی الگوی تبینی برای گسترش جذب توریسم امروزه صنعت توریسم در دنیا یکی از منابع مهم در عین حال از جمله پارامترهای موثر در تبادلات فرهنگی بین کشورها می باشد.
برای تایید یا رد این فرضیه از آزمون همبستگی استفاده شده است ملاحظه می شود که بین دو متغیر پایداری اقتصادی و گردشگری در سطح معناداری 0.