چکیده:
نگاه بخشی به برنامه ریزی و کم توجهی به مولفه های عمران و توسعه روستایی طی چند دهه گذشته (1384-1327) موجب از هم گسیختگی سلسله مراتبی روابط شهری و روستایی گشته و به تبع آن توسعه نیافتگی روستاهای کشور را به دنبال داشته است. این امر تنها در نظام سکونتگاه های روستایی موجب بروز مسائل و مشکلات فراوانی گردیده است. از جمله این مسائل می توان به کاهش مشارکت روستاییان در سرنوشت خود، پایین بودن اعتماد به نفس، فقدان یک نظام مدیریت مطلوب، بیکاری مفرط، تخلیه روستاها و مهاجرت آنان به سوی شهرها و ایجاد حاشیه نشینی اشاره کرد. اگر چه در به وجود آمدن این مشکلات عوامل متعدد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و طبیعی دخالت دارد ولی در این مقاله، میزان تا ثیر دو عامل اجتماعی؛ سرمایه انسانی وسرمایه اجتماعی در توسعه نیافتگی سکونتگاه های روستایی با پرسش زیر مورد مداقه قرار گرفته است:
آیا بین سرمایه اجتماعی و سرمایه انسانی و توسعه نیافتگی روستایی رابطه معنی داری وجود دارد؟
برای یافتن پاسخ و آزمون این سوال که به عنوان فرضیه تحقیق نیز مطرح بوده است، ابتدا 302 خانوار از 6 آبادی، از سه دهستان بخش کرفتو شهرستان دیواندره به عنوان جامعه آماری انتخاب گردید، سپس داده های موردنیاز از طریق اسنادی و عملیات پیمایشی گردآوری شد، علاوه بر آن از مصاحبه حضوری با خبرگان محلی نیز استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها نیز به روش توصیفی و آماری انجام شد. در نهایت نتایج یافته ها، تاثیر سرمایه اجتماعی و انسانی بر توسعه نیافتگی سکونتگاه های روستایی منطقه مورد مطالعه را تایید نمود.
خلاصه ماشینی:
اگر چه در به وجود آمدن این مشکلات عوامل متعدد اجتماعی ، اقتصادی، فرهنگی و طبیعی دخالت دارد ولی در این مقاله ، میزان تأثیر دو عامل اجتماعی ؛ سرمایة انسانی وسرمایة اجتماعی در توسعه نیافتگی سکونتگاههای روستایی با پرسش زیر مورد مداقه قرار گرفته است : آیا بین سرمایة اجتماعی و سرمایة انسانی و توسعه نیافتگی روستایی رابطة معنی داری وجود دارد؟ برای یافتن پاسخ و آزمون این سؤال که به عنوان فرضیة تحقیق نیز مطرح بوده است ، ابتدا ٣٠٢ خانوار از ٦ آبادی، از سه دهستان بخش کرفتو شهرستان دیواندره به عنوان جامعة آماری انتخاب گردید، سپس دادههای موردنیاز از طریق اسنادی و عملیات پیمایشی گردآوری شد، علاوه بر آن از مصاحبة حضوری با خبرگان محلی نیز استفاده گردید.
٢) در روستاهای موردمطالعه که از نظر توسعه یافتگی براساس مدل اسکالوگرام در سطح متوسطه دسته بندی شده اند، میزان میانگین سرمایة اجتماعی ٤٠/٣٨ درصد و سرمایة انسانی ١٠ است ، که این امر نشاندهنده این واقعیت است که از نظر اعتماد اجتماعی ، سطح مشارکت ، رضایت از زندگی ، تعاملات اجتماعی ، میزان نوگرایی و سطح تحصیلات در سطح متوسط قرار دارند و اگر حمایت های جدی و توجهات بیشتری در جهت تقویت روحیات اجتماعی آنان صورت گیرد، می تواند در بالا بردن سطح توسعه یافتگی جامعة روستایی مثمرثمر واقع گردد.