خلاصه ماشینی:
"چون پیامبر اسلام دعوت خود را آشکار کرد و از مکه به مدینه هجرت کرد، میان او و قریش آتش خصومت زبانه کشید، قریش همراه کسانی که او را کمک میکردند دریک سو و حضرت رسول (ص) و مهاجرین درسوی دیگر ایستادند، چون شمشیرها در هم فرو رفتند شعرای قریش شروع به هجو پیامبر و مسلمین کردند (1) از جمله این شعراء «کعب بن زهیر» ، «ابوسفیان الحارث» و «عبدالله الزبعری» (2) و «ضراربن الخطاب الفهری» ، «ابی عزه الجمحی» ، «هیبرة بن ابی وهب» بودند .
پس حضرت رو به انصار کرد و گفت: «کسانی که خداوند و رسولش را با سلاحهای خودیاری کردهاند؛ چه چیز باز میدارد که اینک با زبانهایشان به یاری او برنمیخیزند؟» (4) حسان بن ثابت آمادگی خود را برای هجو قریش اعلام کرد و به دنبال او عبدالله بن رواحة و کعب بن مالک آمادگی خود را اعلام کردند و هجاء بین آنها و شعراء مکه در گرفت ."