خلاصه ماشینی:
فقیه قزوین و شیخ اشراق داستانی که در ذیل این یادداشت آورده‌ام سال پیش از کتاب آثار البلاد قزوینی(چاپ بیروت ص 394)ترجمه نموده‌ام.
دو سه روز قبل«بجستجوی ورق پاره نامه‌ای»آن را میان اوراق متفرق خویش یافتم....
ج. اصفهان یکی از فقیهان قزوین حکایت کرد که وقتی بموسم زمستان به رباطی در ارزروم فرود آمدم.
(صبحگاهی)بانگ قرآن شنیدم خادم رباط را بپرسیدم:کیست اینکه قرآن می‌خواند؟گفت شهاب الدین سهروردی.
گفتمش:من دیریست تا آوازهء وی میشنوم و شوق دیدار او دارم،مرا بنزد او بر.
گفت کسی را بر او ره نیست؛و لیک چون خورشید بالا گیرد وی از زاویهء خویش برون آید و به بام بر شود و در آفتاب بنشیند آنگاهش توانی دید.
من لختی بر طرف صفه بنشستم تا از حجره بدر آمد،دیدم او را سیه نمدینه‌یی بر تن کرده و کلاهی نیز نمدین سیاه بسر بر نهاده بپای خاستم و سلامش گفتم و فرا نمودم که عزم دیدار وی دارم و از او درخواستم تا ساعتی با من بطرف صفه بنشیند.
گلیم نماز(مصلی)را در پیچید و بنشست.
من با او سخن گفتن آغاز کردم ولیک او در عالمی دیگر بود.
گفتمش بهتر بود جامه‌ای جزین نمدینه در می‌پوشیدی گفت شوخگین شود.
گفتم به آبش بشوی.
گفت باز شوخگین شود.
گفتم بازش بشوی.
گفت من جامه شستن را نزاده‌ام،مرا کاریست خطیر تر از جامه شستن.
نویسندهء محترم چرا نام‌خود را آشکارا نفرمودید؟(مجلهء یغما)
(
, 
, 
)
