چکیده:
پژوهش حاضر با هدف «تعیین وضعیت موجود حرفه ای گرایی اعضای هیات علمی دانشگاه تهران و ارائه راهکارهای بهبود» در این دانشگاه انجام شده است. این مطالعه، نقش عضو هیات علمی دانشگاه را به مثابه یک حرفه بر اساس تفاسیر نظری حرفه ای گرایی و بویژه ملهم از الگوی مفهومی حرفه ای گرایی دانشگاهی ایوانس دانسته و آن گونه که آنان در دانشگاه معرفی و پذیرش می شوند، شناسایی شده و وضعیت موجود آنان بررسی و تحلیل گردیده است. این پژوهش توصیفی- پیمایشی از نوع مقطعی و در زمره مطالعات موردی است. جامعه آماری پژوهش به لحاظ موقعیت جغرافیایی شامل کلیه اعضای هیات علمی دانشکده های واقع در شهر تهران «دانشگاه تهران» با تعداد 1593 نفر است. با روش نمونه گیری طبقه ای نسبی، 164 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بوده است. پس از روایی صوری و محتوایی از دیدگاه متخصصان این حوزه، اعتبار پرسشنامه از طریق تحلیل عاملی تاییدی در نرمافزار Pls بررسی و تایید شد. همچنین پرسشنامه از قابلیت اعتماد بالایی (با ضریب آلفای کرونباخ 0. 93) برخوردار بوده است. نتایج گویای آن است که وضعیت حرفهای گرایی اعضای هیات علمی دانشگاه تهران مطلوب است، اما وضعیت مولفه های خودتنظیمی گروه همکاران، پذیرش مرجعیت انجمن حرفه ای و پایبندی به دانش پداگوژی نسبتا مطلوب بوده است. مهم ترین راهکار پیشنهادی به منظور بهبود حرفه ای گرایی اعضای هیات علمی، طراحی و ایجاد انجمن حرفه ای مختص حرفه استادی (فراتر از رشته تخصصی) است.
خلاصه ماشینی:
نتایج گویای آن است که وضعیت حرفه ایگرایی اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران مطلوب است ، اما وضعیت مؤلفه های خودتنظیمی گروه همکاران ، پذیرش مرجعیت انجمن حرفه ای و پایبندی به دانش پداگوژی نسبتا مطلوب بوده است .
بنابراین ، در این پژوهش به عنوان گام نخست به مطالعه وضعیت حرفه ایگرایی اعضای هیأت علمی دانشگاه تهران و ارائه راهکارهایی جهت بهبود آن از دیدگاه آنان پرداخته شده است .
علیرغم اینکه ، نتایج یافته ها بیانگر آن بود که مؤلفه های نوع دوستی، تعهد حرفه ای و مرام اخلاقی و تعهد خدمت به منافع عموم مطلوب اند، اما اعضای هیأت علمی همچنان پیشنهادهایی به منظور بهبود حرفه ایگرایی در ارتباط با این مؤلفه ها ارائه کرده اند.
بنابراین ، با توجه به مبانی نظری، پیشینه و نتایج منعکس شده از یافته های پژوهش مورد مطالعه ، متغیر حرفه ایگرایی اعضای هیأت علمی و بیشتر مولفه های آن از منظر رهیافت فردگرایانه نتیجه مطلوبی را بدست آورده است ، اما این مهم است که «آیا این ویژگیها در تعامل با رویکردهای سازمانی و مدیریتی برای سازمان دانشگاه تهران همچنان به قوه مطلوبیت خود باقی میمانند؟» و آیا دانشگاهیان و در مرکز آن اعضای هیأت علمی میتوانند «در این آشفتگیهای پیدرپی، با توجه به ویژگی پیچیدگی فوق العاده دانشگاه ها، انتخاب های شایسته ای را در عمل اتخاذ نمایند؟».
Teacher professional development in Teaching and Teacher Education over ten years.
Teacher professionalism in further and higher education: Challenges to culture and practice.