چکیده:
شیوههایی که والدین در تربیت فرزندان بهکار میگیرند، در تامین سلامت آنها نقشاساسی دارد. در سایه ارتباط سالم است که میتوان نیازهای فرزندان را شناخت و به رفع آنها همت گماشت. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شیوههای فرزندپروری با خوشبینی، امیدواری و پیشرفت تحصیلی دانشآموزان شهر ماهنشان صورت گرفته است.
روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه آماری پژوهش شامل 184 نفر (92 دختر و 92 پسر) و مادران آنها بود که به روش نمونهگیری تصادفی طبقهای از میان دانشآموزان مشغول به تحصیل شهر ماهنشان سال تحصیلی 95- 1394 انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامههای جهتمندی زندگی (R-LOT)، امید به زندگی میلر (MHS) و پرسشنامه فرزندپروری بامریند مورد بررسی قرار گرفتند. سپس، دادههای پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون همزمان در محیط Spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافتهها نشان داد بین شیوه فرزندپروری منطقی با خوشبینی، امیدواری و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنیدار وجود دارد (01/0>p)؛ بین شیوه فرزندپروری مستبدانه با خوشبینی و امیدواری رابطه معکوس و معنیدار وجود دارد (05/0>p) ولی با پیشرفت تحصیلی رابطه معنیدار ندارد (05/0<p). همچنین، بین شیوه فرزندپروری سهلگیرانه با خوشبینی رابطه مثبت و معنیدار وجود دارد (05/0>p) ولی با امیدواری و پیشرفت تحصیلی رابطه معنیدار وجود ندارد (05/0<p). نتایج تحلیل رگرسیون هم زمان نشان داد که شیوههای فرزندپروری منطقی و استبدادی قادر به پیشبینی امیدواری هستند (01/0>p) ولی شیوه فرزندپروری سهلگیر قادر به پیشبینی امیدواری نیست (05/0>p). همچنین، یافتهها نشان داد که شیوههای فرزندپروری منطقی (05/0>p) و استبدادی (01/0>p) قادر به پیشبینی خوشبینی هستند ولی شیوه فرزندپروری سهلگیر قادر به پیشبینی خوشبینی نیست. همچنین، شیوههای فرزندپروری منطقی (01/0>p) و سهلگیر (05/0>p) قادر به پیشبینی پیشرفت تحصیلی هستند ولی شیوه فرزندپروری استبدادی قادر به پیشبینی پیشرفت تحصیلی نیست (05/0>p).