سخن اول فرصت مغتنم ماه رمضان در مـاه رمضـان، هم باید به خودمـان برسیـم.
ضمنا بدانیم که اگر به خودمان نرسیم، به مردم هم نمیشود رسید.
این دعاهای ماه رمضان، این روزۀ ماه رمضان، این مناجاتها، این تضرعها، این اذکار، این نوافل در ماه رمضان، همه برای این است که ما خودمان را اول کمی نورانی کنیم.
اگر نورانی شدیم، آنوقت میتوانیم به دیگران هم برسیم؛ والا اگر نورانی نشدیم که نمیتوانیم دیگران را نورانی کنیم.
هرچه هم بگوییم، زیادی خواهد بود؛ مضر خواهد بود و مفید واقع نخواهد شد (بیانات امام خامنهای در دیدار ائمهی جماعات و روحانیون و مبلغین، 25/11/1371).
این ماه رمضان و ماه رمضانها و ایام معد برای تبلیغ را خیلی باید قدر بدانیم.
در این ایام، مردم آمادهاند.
البته رسانهها، رادیو، تلویزیون و روزنامهها در خدمت تبلیغ اسلام هستند و تبلیغ میکنند؛ اما سنت منبر ما ـ یعنی نشستن جلوی مستمع و چهرهبهچهره با او حرف زدن ـ یک چیز استثنایی است؛ این را از دست ندهید.
این، چیز خیلی باعظمت و باارزش و مهمی است.
در ماه رمضان، منبر را بین احکام دینی (همین احکام عملی، فردی و جمعی) نصایح و اخلاقیات متخذه از آیات کریمۀ قرآن و احادیث شریفه و تکیۀ روی اینها و استفادۀ صحیح از آنها، و نیز بیان مسائل روز و تکالیف مردم در جنب انقلاب و کشور و شناساندن دوست و دشمن تقسیم کنید.
پس اعتدال و عدم افراط هم یکی از آن شرایط است (بیانات امام خامنهای در جمع فضلا و طلاب و روحانیون مشهد، 04/01/1369).