چکیده:
یکی از صفات ارزشمند و کلیدی که در زندگی فردی و اجتماعی انسان نقش مهمی دارد، عفو و
گذشت است. واژه عفو، به معنای گذشت از اشتباه خاطی و چشمپوشی از گرفتن انتقام با وجود داشتن
قدرت آن میباشد. در بسیاری از متون دینی بر صلح، دوستی و بخشش تاکید فراوانی شده و بسیاری از
ادیان، به ویژه ادیان توحیدی، زمینه هدایت را برای بشر فراهم آوردهاند. این پژوهش به روش کتابخانهای و در چهار بخش اصلی شامل: 1- مفهوم شناسی واژه عفو؛ 2- عفو و گذشت در قرآن کریم؛ 3 - عفو و گذشت در کتاب مقدس مسیحیان؛ 4- محدودهی عفو و گذشت در قرآن کریم و کتاب مقدس
مسیحیان، تنظیم و مورد بررسی قرارگرفته است. با مطالعه نوشتار حاضر درمییابیم از منظر قرآن کریم
در اسلام، در روابط اجتماعی همیشه عواطف انسانی بر عقل مقدم است و عقل انسانی تنها زمانی به کار
می آید که شخص فاقد عواطف قوی انسانی بوده، منش اخلاقی در وی تقویت نشده و فضیلت های
اخلاقی در جانش نفوذ نکرده باشد، اما از نظر کتاب مقدس مسیحیان، در مسیحیت عفو و بخشش به
دلیل محبت آنهاست و محبت برترین فضیلت در مسیحیت محسوب میشود.
خلاصه ماشینی:
سؤال اصلي اين پژوهش آن است که جايگاه عفو و گذشت در اديان اسلام و مسيحيت بـر اسـاس قـرآن کريم و کتاب مقدس مسيحيان چيست ؟ که بر اساس تعاليم موجود در کلام وحي و کتاب مقدس بـه ايـن پرسش پاسخ داده خواهد شد.
بخش اول) مفهوم شناسي واژه عفو : عفو در لغت به معناي گذشت از گناه و ترک مجازات يا محو الآثار (ابن منظـور، ١٤١٤: ٧٢) بخشـيدن از گناه، (طريحي، ١٣٧٥: ٢٢٩) قصد گرفتن چيزي (راغب اصفهاني ، ١٤١٢: ٥٧٤)، بـه عبـارت ديگـر : عفـو يعني صرف نظر کردن از حق قصاص و غرامت (نراقي،١٣٧١: ٣٦٧) يـا اينکـه عفـو آن اسـت کـه بـراي شخص حقي از قبيل قصاص يا جريمه گرفتن ثابت شود و اين شخص از حق خود بگـذرد و از آن صـرف نظر کند.
(بقره ، ١٧٨) عفو مجرم در صورت توبه قبل از صدور حکم در حقوق الهي : خداوند متعال در قرآن کريم در اين خصوص ميفرمايد : «إَِّنما جَزاءُ اَّلذينَ يُحارُِبونَ اللهَ وَ رَسُوَلهُ وَ يَسْـعَوْنَ فِي اْلأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصََّلبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْديهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ اْلأَرْضِ ذاِلـکََ لهُـمْ خِزْيٌ فِي الدُّْنيا وََ لهُمْ فِي اْلآخِرَةِ عَذابٌ عَظيم ٌ» کيفر آنها که با خدا و پيامبرش به جنگ برمـي خيزنـد، و براي فساد در روي زمين تلاش ميکنند، (و با تهديد اسلحه ، به جان و مال و نـاموس مـردم حملـه مـي- برند،) فقط اين است که اعدام شوند؛ يا به دار آويخته گردند؛ يا دسـت و پـاي آنهـا، بـه عکـس يکـديگر (چهار انگشت از دست راست و چهار انگشت از پاي چپ )، بريده شود؛ و يا از سرزمين خود تبعيـد گردنـد.