خلاصه ماشینی:
پاسخ به یک پرسش حدیثی سؤال: مرحوم مجلسی در بحارالانوار، از مناقب ابن شاذان چنین نقل کرده است: «من عرف حق علی زکی و طاب و من أنکر حقه لعن و خاب، أقسمت بعزتی و جلالیأن أدخل الجنة من أطاعه و إن عصانی و أقسمت بعزتی و جلالی أن أدخل النار من عصاه و إنأطاعنی؛ هرکس حق علی را بشناسد از لغزشها پاک شده و آنکس که حق علی را انکار کند،از رحمت خدا دور شده، سوگند به عزتم هرکس علی را پیروی کند، هرچند با من مخالفت کند،وارد بهشت میکنم، سوگند به عزتم آنکس که با علی مخالفت ورزد، هرچند مرا اطاعت کند،وارد دوزخ میکنم».
ظاهر حدیث این است که فریضه ولایت بر اطاعت خدا تقدم دارد وچنین برتری قابل پذیرش نیست.
پاسخ؛ اولا: حدیث از نظر سند ضعیف است و نمیتوان با چنین حدیثی بر مسألهعقیدتی استدلال نمود.
ثانیا: برفرض صحت، شاید مقصود از معصیت خدا در عین اطاعت علی(ع)،گناهان صغیره است که ولایت علی سبب بخشودگی آن میشود.
این موضوع نظیر دارد، قرآن کریم میفرماید: «إن تجتنبوا کبائر ما تنهونعنه نکفر عنکم سیئاتکم؛ اگر از گناهان کبیره اجتناب ورزید، گناهان کوچک شما بخشودهمیشود».
و در بعضی روایات آمده: «إن ولایة علی حسنة لا تضر معها شیء منالسیئات؛ ولایت علی حسنه است و هیچ گناهی به آن ضرری نمیرساند».
که مسلما مراد، گناه صغیره است، یعنی ولایت امام، مایه بخشودگی گناهانکوچک میشود، مشروط بر اینکه از گناهان بزرگ دوری جوید.
سوره نساء، آیه 31.
بحارالانوار، ج8، ص352، این روایت نیز مانند روایت پیشین از سند معتبربرخوردار نیست.