چکیده:
مطالعات ایرانی یکی از مهمترین اجزای حوزه مطالعات شرقشناسی است. کثرت علاقهمندان به این رشته علمی در کشورهای اروپایی و آمریکایی و حتی آسیایی و آفریقایی، منجر به ایجاد و تاسیس مراکز و کرسیهای دانشگاهی شرقشناسی متعددی شده است. این درحالی است که فعالیت برخی از آنها تحت تاثیر عوامل مختلفی همچون روابط دیپلماتیک دولتها پس از انقلاب اسلامی ایران متوقف یا محدود شد و بالطبع استقبال از رشته ایرانشناسی در بعضی از این مراکز به مرور زمان رو به کاهش نهاد. علیرغم این فراز و نشیبها، هنوز در چند کشور اروپایی از جمله فرانسه، موسسات و نهادهای علمی معتبر و فعالی وجود دارند که به عنوان مراکز مهم ایرانشناسی در جهان شناخته میشوند. موسسه ایرانشناسی دانشگاه سوربن، دانشگاه استراسبورگ، موسسه اینالکو، پژوهشکده جهان ایرانی و هندوستانی از جمله این مراکز هستند که علاوه بر ایرانشناسان فرانسوی با ایرانشناسان کشورهای دیگر نیز همکاریهای علمی دارند. برگزاری نشستها و همایشهای ایرانشناسی ماهیانه در پژوهشکده جهان ایرانی و هندوستانی، انجام طرحهای پژوهشی، برگزاری کارگاههای علمی و دورههای آموزشی و انتشار کتاب از جمله فعالیتهای این مراکز است.
نوشتار حاضر، مرور گذرایی است بر نحوه شکلگیری، پیشینه و تحول مطالعات ایرانی در فرانسه که به معرفی مراکز و موسسات ایرانشناسی در این کشور اشاره میکند.
خلاصه ماشینی:
برگزاري نشست ها و همايش هاي ايران شناسي ماهيانه در پژوهشکدٔە جهان ايراني و هندوستاني، انجام طرح هاي پژوهشي، برگزاري کارگاه هاي علمي و دوره هاي آموزشي و انتشار کتاب از جمله فعاليت هاي اين مراکز است .
اين مقاله بر آن است تا پس از اشاره اي کوتاه به پيشينه مطالعات ايراني در فرانسه به معرفي برخي مراکز و مؤسسات ايران شناسي در اين کشور پرداخته و سپس کارنامه فرانسويان در پژوهش هاي مربوط به ايران را مورد بررسي قرار دهد.
با توجه به جمعيت ايران شناسان فرانسوي و فعاليت هاي آنها در طول چندين قرن ، در اين مقاله برخي از مراکز مطالعات ايراني و کرسيهاي زبان فارسي در کشور فرانسه و پس از آن کارنامه پژوهش هاي ايران شناسي مشهورترين ايران شناسان فرانسوي، بطور خلاصه مورد بررسي قرار گرفته است .
پژوهش هاي اين مؤسسه در قالب يک واحد پژوهشي ترکيبي متشکل از پژوهشکده جهان ايراني و هندوستاني، CNRS، دانشگاه سوربن جديد و مدرسه کاربردي مطالعات عالي انجام ميشود.
او همچنين استاد دانشگاه سوربن جديد، پاريس ٣ و استاد پژوهشگاه جهان ايراني و هندوستاني و رئيس سابق انجمن ايران شناسي فرانسه (در ايران ) عضو CNRS بوده و در دهه ٨٠ ميلادي پژوهش هايي درباره جريان هاي سياسي در ايران و انقلاب ايران انجام داده است .