خلاصه ماشینی:
"نمونههای متعدد، بیانگر عنایت خاص مرحوم شیخ به این جنبه است: * در باب «التیمم و احکامه»، درباره کسی که با تیمم نماز گزارد و بعد از نماز، آب بیابد، ضمن روایاتی امام(ع) میفرماید: اگر وقت باقی است، نماز را اعاده کند والا فلا.
* در باب «حکم الجنابة و صفة الطهارة منها» روایاتی آورده که قبل و یا بعد از هر غسلی جز جنابت، وضو لازم است، گرچه وضو گرفتن قبل از غسل، بهتر است؛ اما روایتی وضوی بعد از غسل را بدعت میداند و ایشان دو وجه ذکر کرده و باتوجه به آن دو وجه، تنافی مرتفع میگردد: فأما ما رواه أحمد بن محمد، من شاذان بن الخلیل، عن یونس، عن یحیی بن طلحه، عن أبیه، عن عبدالله بن سلیمان قال: سمعت أبا عبدالله(ع) یقول: الوضوء بعد الغسل بدعة.
22 *در همین باب، درباره جواز وضو گرفتن با آب نیمخورده یهودی روایتی وارد شده است: وأما الخبر الذی رواه سعد بن عبدالله، عن أحمد بن الحسن بن علی بن فضال، عن عمرو بن سعید المدائنی، عن مصدق بن صدقة، عن عمار ساباطی، عن أبی عبدالله(ع) قال: سألته عن الرجل هل یتوضأ من کوز أو إناء غیره إذا شرب، علی أنه یهودی؟ فقال: نعم .
به تنها موردی که دست یافتیم، توجه فرمایید: * در باب «الزیادات فی تلقین المحتضرین»، اینکه چه کسی عهده دار غسل میت شود، روایاتی را نقل میکنند که زوج میتواند زوجه را از روی لباس غسل دهد و بالعکس، لذا روایاتی مثل روایت عبدالرحمن بن ابی عبدالله را مطلق دانسته است به این بیان: قال محمد بن الحسن: و علی هذا التفصیل الذی بیناه، ینبغی أن یحمل کل ما ورد من جواز غسل الرجل امرأته والمرأة زوجها بالإطلاق."