چکیده:
در این نوشتار نویسنده با تأکید بر نفی هرگونه تحریف در قرآن کریم که با اهتمام و حساسیت فوق العاده
ائمه اطهار، قاریان و حافظان قرآن نسل به نسل از آن صیانت گردید، به بررسی معیارها و شاخصههای خدایی
بودن سخن علاوه بر فصاحت و بلاغت آن پرداخته است و نیز با رد شبهات مطرح شده در این زمینه و ضمن
ضروری دانستن علوم مقدماتی داشتن هرگونه پیشفرض را در تفسیر قرآن کریم مردود دانسته است.
خلاصه ماشینی:
"(3) بنابراین، آنچه در قرآن کریم مطرح است، بحث تحدی از فصاحت و بلاغت و اخبار از غیب به تنهایی نیست ولی از یک طرف چون در آن عصر، این امور مطرح بود در قرآن جلوه کرد تا بتواند عجزشان را به آنها گوشزد کند و از آنجا که قرآن کریم، از ذات اقدس الهی سرچشمه میگیرد و کسی برتر و بالاتر از خداوند متعال نیست پس کلام الهی در بالاترین مرحله از کلام جای دارد.
(2) ج) عدم تسامح در قرآن کریم مرحوم علامه طباطبایی رحمهالله خدایی بودن قرآن کریم را در نبود تسامح در قرآن کریم میداند و معتقد است عدم تسامح در قرآن کریم بیانگر این است که این سخن از طرف «الله» است نه موجوداتی ماورای ذات اقدس الهی: قرآن گرچه در بلاغت مسلک جدیدی نپیمود و روش جدیدی اختراع نکرد بلکه مانند سایر سخنهاست، اما با آنها از جهت دیگر فرق میکند و آن این که ما متکلمین؛ چه بلیغ و چه غیر بلیغ، کلام را براساس آنچه تعقل میکنیم، میسازیم و آنچه از معانی درک میکنیم براساس زندگی اجتماعی است که براساس فطرت اجتماعی، ما به وجود آوردیم که از شأن آن، حکم به «قیاس» است و در این هنگام باب مسامحه و مساهله در ذهن ما باز میشود پس «کثیر» را به جای همه و «غالب» را به جای دائم میگیریم..."