چکیده:
امام حسین ع فرزند رسول خدا ص یکی از سروران جوانان اهل بهشت و از اهلبیت پیامبرع است[1] که در قرآن، دوستی او با آیه مودت[2] بر مسلمین واجب شده است.[3] سخن رسولخدا ص که فرمود: «قسم به آن کسی که جان محمد در دست اوست، هیچ کس با ما اهل بیت دشمنی نمیکند، مگر اینکه خدا او را وارد جهنم کند»،[4] تأکید خاصی بر این محبت دارد. آلوسی از این حدیث چنین نتیجه میگیرد که محبت اهلبیت: بر تمام مسلمانان واجب است.[5] پیامبر اسلام ص ، امام حسین ع را به اندازهای دوست داشت که همواره دهان او را میبوسید و میگفت: «حسین از من است و من از حسینم».[6] همچنین میفرمود: «هر که حسن و حسین را دوست داشته باشد، در حقیقت مرا دوست دارد و هر که با آنان دشمنی کند، در حقیقت با من دشمنی کرده است».[7]
خلاصه ماشینی:
برخی دیگر از اهلسنت (غیروهابی) نیز با اینکه امام حسین ع را در این قیام بر حق میدانند، اما نسبت به حادثه عاشورا و شهادت آن حضرت بیتفاوت بوده و از این حادثه متأثر نیستند.
درباره حوادث روز عاشورا و حوادث بعد از آن روایاتی نقل شده که در یکی از آنها آمده است: «هنگامی که حسین بن علی کشته شد، آفاق آسمان تا چندین ماه رنگ سرخ به خود گرفته بود و این سرخی آسمان، حکایت از گریه آن داشته است».
از این رو شخصیتهای مهم اهلسنت سوگواری خود را نسبت به شهادت امام حسین ع در قالب شعر و مقتلنویسی ابراز نموده و در برخی سلیمان بن احمد طبرانی؛ المعجم الکبیر؛ ج 4، ص 192.
خالد بن معدان، یکی از بزرگان تابعین در نزد اهلسنت 2 هنگام ورود کاروان اسیران به شام، شعر زیر را سروده است: مؤسسه فرهنگی شیعهشناسی؛ سنت عزاداری و منقبتخوانی در تاریخ شیعه امامیه؛ ص69.
2 در میان اهلسنت آسیای میانه نیز عزاداری امام حسین ع رایج بوده است.
اخیر نیز رؤسای جمهور افغانستان هر سال در مراسم روز عاشورا شرکت میکنند و به سخنرانی درباره قیام امام حسین ع میپردازند.
مسلمانان اهلتسنن پاکستان، بنگلادش و هند نیز در دهه نخست ماه محرم، برای امام حسین ع عزاداری میکنند و حتی در هندوستان با اینکه اکثریت هندو هستند، روز عاشورا تعطیل رسمی است.
اعتقاد به عزاداری برای امام حسین ع در میان اهلسنت تا آنجاست که یکی از پیروان اهلسنت شفای خود را به برکت این عزاداری دانسته است.