چکیده:
شهرستانهای چابهار و کنارک در استان سیستان و بلوچستان جزء منطقه مکران هستند که به عنوان محور ترانزیتی طرح توسعه جنوب شرق مطرح است. اهمیت منطقه به عنوان یک راه ترانزیتی و بازار اقتصادی برای کشورهای چین، هند، افغانستان و جمهوریهای تازه استقلال یافتهی آسیای مرکزی، صنایع شیلاتی وگردشگری دریایی و موقعیت ویژۀ این منطقه که نقش ژئوپولیتیک با اهمیتی به آن بخشیده است؛ از مهمترین مزیتهای این منطقه است که میتواند شرایط اقتصادی خوبی برای منطقه، استان و کشور به همراه داشته باشد. این پژوهش توسعه درونزا در شهرستانهای چابهار و کنارک را بر اساس سه بعد ادغام ملی، رقابت پذیری بینالمللی و تشخص منطقهای با روش توصیفی - تحلیلی مورد بحث و برسی قرار داده است. یافتههای پژوهش نشان میدهد در غیاب یک برنامه راهگشای توسعه درونزا و استمرار بلاتکلیفیها، بخش قابل توجهی از مزیتهای این منطقه در شرایط کنونی همچنان بلا استفاده باقی خواهد ماند و نیروی محرکه استمرار فقر و عقبماندگی خواهد شد. ضعف در زیرساختهای حمل ونقل هوایی، زمینی و دریایی علاوه بر اینکه باعث انزوای بیشتر منطقه از کشور شده است موفقیت چندانی در بهرهگیری از امتیازات ژئواستراتژیکی خود به ویژه تزانزیت کالا به خارج نیز برای منطقه نداشته است. عملی نشدن سرمایه-گذاری هند در منطقه که ممکن است باعث تضعیف هرچه بیشتر موقعیت ترانزیتی و ژئوپولیتیکی منطقه در آینده شود و نداشتن رویکرد مشخص برای جلب مشارکت مردم بومی که باعث سرخوردگی، ناامیدی و ضعیف شدن سرمایه اجتماعی در این منطقه شده است، از مهمترین چالشهای منطقه بر اساس یافتههای این پژوهش است.
This research explores the endogenous development in cities of Chabahar and Konarak based on three dimensions of national integration, international competitiveness and regional identity through descriptive-analytical method. The findings show that in the absence of an endogenous development roadmap and continued uncertainty, a substantial portion of the region's benefits remain unused under current conditions and will be the driving force behind the continued poverty and retardation. The weakness in air, land and sea transport infrastructures has led not only to more isolation of the region, but also less success in exploitation of its geostrategic advantages, especially the export of goods overseas. Based on the findings of this study the most important challenges are impracticality of Indian investment in the region, which may further weakens the region's transit and geopolitical position in the future, lack of a clear approach to attract indigenous people to participate, which has resulted in frustration disappointment and weakness of social capital in the region.