چکیده:
تظاهر به افعال حلال امری اعتباری و نسبیاند که با افکار، عقاید، آداب و اخلاق مردم هرجامعه اتباط مستقیم دارند که جرم، کژروی یا حتی هنجاردانستن آن بستگی به جامعهای دارد که درآنجا به وقوع میپیوندد. البته قانونگذار ایران این رفتار را مغایر با اصول و مبانی اخلاقی جامعه دانسته و ملاک جرم شناختن این رفتار را جریحهدار شدن عفت عمومیای که در واقع مخدوشکنندهی نظم اجتماعی جامعه است میداند و بدون در نظرگرفتن اقدامات غیرکیفری با ضمانت اجرای قهرآمیزکیفری به مقابله با آن میپردازد. البته اقدامات غیرکیفری در مقابله با تظاهربه فعل حلال در اولویت قراردارد و صرف قابلیت تعزیر و همچنین غیراخلاقیبودن تظاهربه فعلحلال، دلیل ضرورت جرمانگاری آن درحوزه حقوق کیفری نمیباشد. چرا که میتوان از طریق فرهنگ سازی و اقدامات غیرکیفری، رفتار مورد نظر را محدود و با آن مقابله کرد. اما اگر اقدامات غیرکیفری نتیجه بخش باشد در صورتی تظاهر به فعلحلال قابلیت جرمانگاری دارد که مقابله کیفری باعث کاهش این رفتار در جامعه شود و منافعی که از جرم انگاری آن عاید جامعه میشود در مقایسه با آثار منفی آن بیشتر باشد. اما قانونگذا ایران ضمن جرم انگاری این رفتار، رویگرداندن از اقدامات غیر کیفری است و بدون پشتوانه جرم انگاری تمایل به اقدامات قهرآمیزکیفری دارد که البته میتوان با فرهنگ سازی و آموزش برنامههای تربیتی و همچنین با احیای سنت حسنه امربه معروف و نهی ازمنکر دامنه این رفتار را محدود کرد.
Demonstration of lawful verbs is a credit and affair that is directly related to the thoughts, beliefs and morals of the people in any society whose crime, punishment or even the norm of what they know, depends on society. Of course, the Iranian legislator considers this behavior to be contrary to the ethical principles of the society and considers the criterion of criminalizing this behavior to be a victim of public humiliation which is in fact a disturbance of the social order of society.And, without regard to non-criminal acts, it deals with the guarantee of coercive punishment.The criminal actions is against lawful act pretending to prioritize and spend chastising capabilities and immoral act of pretending to be lawful, because necessity is not criminalized in the field of criminal law.It can be through culture and non-criminal actions and desired behavior is limited. And interest to income from the criminalization of the society will be greater than the negative effects. The legislature of the criminalization of this behavior turned from non-criminal acts, without violent criminal acts. It can be determined by culture and education of anytraining programs.
خلاصه ماشینی:
اصطلح تظاهربه فعل حلل در مقابل تظاهر به افعال حرام استعمال مي شودکه متاثر از مباني اعتقادي و اخلق اسلمي است و ناظر به انجام رفتارحلل غير متعارفي در ملء عام که مغاير با اصول اخلقي و ارزشهاي مذهبي و فرهنگي اکثر افراد جامعه مي باشد و ارتکاب آن موجب جريحهدارشدن عفت عمومي مي شود.
اما درکنار اين اعمال حرام برخي از اعمال وجود داردکه شرعا نهي مشخصي در مورد آنها وارد نشده است ولي ارتکاب آنها در انظار عموم موجب جريحه دارشدن عفت عمومي ميشود در اين مورد تکليف چيست؟ آيا حکومت حق دارد اقدام به جرمانگاري اين رفتار(تظاهربه افعال حلل) نمايد و مرتکبان آن را مجازات(تعزير) نمايد؟ ۳– امکان سنجي جرم انگاري و تعزير تظاهر به افعال حلل براي فهم امکان سنجي جرمانگاري و تعزيرتظاهر به افعال حلل ابتدا بايد قلمرو اعمال مجازات تعزيري و ملک و مبناي جرمبودن رفتاري را از منظرفقه جزايي و حقوق کيفري مورد بررسي قراردادکه قابليت جرم انگاري و تعزير رفتار بر چه مبنايي است.
اما اينکه آيا مي توان گفت صرف اثبات قابليت جرمانگاري و تعزير تظاهربه افعال حلل، دال بر ضرورت واردکردن اين ناهنجار اجتماعي درحوزه حقوق کيفري است؟ و اينکه آيا ميتوان از طريق راهکارهاي ديگري همچون فرهنگسازي با اين رفتار مقابله و از مجازات کيفري به عنوان آخرين راه حل استفاده کرد؟ به طورکلي تظاهر به فعل حلل علوه بر اينکه با اصول و مباني اخلقي جامعه مغايرت دارد به پايه و اساس نظام اجتماعي لطمه وارد مي کند چون زمينه ساز ساير جرايم ميباشد و از طرفي موجب جريحه - دارشدن عفت عمومي ميگردد.