چکیده:
هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مدل روابط ساختاری بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی با میانجی گری عزت نفس، احساس تنهایی و خودکنترلی در افراد وابسته به مواد مخدر شهرستان لار انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصیفی– همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل همه افراد مصرف کننده مواد مراجعه کننده به ۱۵ مرکز ترک اعتیاد شهر لار بود. از این میان، تعداد 222 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت کنندگان به صورت انفرادی پرسش نامه رضایت از زندگی، پرسش نامه عزت نفس، پرسش نامه حمایت اجتماعی، پرسشنامه احساس تنهایی و پرسش نامه خودکنترلی را تکمیل کردند. دادهها با روشهای همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد که عزت نفس، احساس تنهایی و خودکنترلی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی در افراد وابسته به مواد مخدر دارای نقش میانجی بودند. نتیجهگیری: با توجه به نتایج این مطالعه، برنامههای درمانی میتوانند با هدف قرار دادن افزایش حمایت اجتماعی، عزت نفس و خودکنترلی و کاهش احساس تنهایی موجب افزایش رضایت از زندگی در افراد وابسته به مواد شوند و زمینه را برای ترک مصرف مواد مخدر در آنها فراهم آورند.
Objective: The aim of this study was to investigate the structural relationship model between social support and life satisfaction mediated by self-esteem, loneliness, and self-control in substance-dependent individuals in Lar. Method: The present study was descriptive-correlational of structural equation modeling type. The statistical population of the present study included all substance-dependent individuals referring to 15 addiction treatment centers in Lar. Among them, 222 individuals were selected by convenience sampling method. Participants individually completed the life satisfaction questionnaire, the self-esteem questionnaire, the social support questionnaire, the loneliness questionnaire, and the self-control questionnaire. Data were analyzed by Pearson correlation and structural equation modeling methods. Results: The results showed that self-esteem, loneliness, and self-control mediated the relationship between social support and life satisfaction in substance-dependent individuals. Conclusion: According to the results of the present study, treatment programs can increase life satisfaction in substance-dependent individuals by targeting the increase of social support, self-esteem, and self-control and the reduction of loneliness, and provide a basis for the withdrawal of substance use in these individuals.
خلاصه ماشینی:
یافته ها: نتایج نشان داد که عزت نفس ، احساس تنهایی و خودکنترلی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت از زندگی در افراد وابسته به مواد مخدر دارای نقش میانجی بودند.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه ، برنامه های درمانی میتوانند با هدف قرار دادن افزایش حمایت اجتماعی، عزت نفس و خودکنترلی و کاهش احساس تنهایی موجب افزایش رضایت از زندگی در افراد وابسته به مواد شوند و زمینه را برای ترک مصرف مواد مخدر در آن ها فراهم آورند.
از آنجـایی کـه خـانواده و محیط خـانوادگی از جملـه عوامل مهم در گرایش به اعتیاد١ میباشــند (قادریمهر و احمدی ده قطب ، ١٣٩٥)، یکی از عوامل خانوادگی که میتواند افراد را در برابر مشـکلات و آسـیب های روانی- اجتماعی از جمله وابسـتگی به مواد مقاوم سـازد، حمایت اجتماعی ٢ والدین ، دوسـتان و دیگر افراد مهم اســـت (اشـــرفیحافظ ، کاظمینی و شـــایان ، ١٣٩٣) که برای فرد منابع روان شـــناختی قابل توجهی را فراهم می کند تا وی بتواند با شرایط استرس زای زندگی و مشکلات روزانه کنار آیـد (حـاتمیـان ، کرمی و مومنی، ١٣٩٦).
Hershberger, Zapolski & Aalsma حمایت های اجتماعی و عاطفی با رفتارهای بهزیستی از جمله رضایت از زندگی و کاهش استرس رابطه معنیداری وجود دارد (جینـگ ، یونگاهی و فنگ ١، ٢٠١٤) و این مســـئلـه در افراد وابسته به مواد دارای اهمیت بیشتری میباشد (زترکویست ٢ و همکاران ، ٢٠١٨).
بنـابراین ، پژوهش حاضـر درصـدد پاسـخ گویی به این سـوال بود که آیا عزت نفس ، احسـاس تنهایی و خودکنترلی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضـــایت از زندگی در افراد وابســـته به مواد مخدر دارای نقش میانجی میباشد؟ روش جامعه ، نمونه و روش نمونه گیری روش پژوهش حاضــر توصــیفی– همبســتگی از نوع مدل ســازی معادلات ســاختاری بود.
Han, Geng, Jou, Gao & Yang 3.