چکیده:
هر چه در این دنیا هست آغازی داشته و پایانی برای آن وجود دارد. چه بسا، جهان با این عظمت نیز روزی به پایان خود خواهد رسید. خداوند متعال با نزول وحی پرده از اسرار حوادث پایان جهان گشوده و به برخی از آنها اشاره نموده است. سوره ی تکویر از سوره هایی است که در اوایل نزول قرآن کریم بر پیامبر بزرگوار اسلام۹ نازل گشته است و در بردارنده ی حقایقی است که ذهن مخاطب را با رویدادهای آستانه قیامت همراه می سازد. در این سوره از هشت نشانه شاخص از علایم حوادث دهشتناک پایان جهان سخن گفته است. در این نوشتار به مطالعه و تحلیل این هشت نشانه پرداخته شده است. در این تحقیق برای کسب آگاهی از آنچه وحی بیان می دارد، لازم می بود آراء مفسران اعم از شیعه و اهل سنت مورد مطالعه قرار گیرد و پس از بررسی های لازم و تحلیل های صورت گرفته به جمع میان آراء و نتیجه گیری از آنها پرداخته شود. حاصل این نوشتار آن است که خداوند بزرگ در روز رستاخیز دگرگونی در وضعیت خورشید، ستارگان و کوه ها به وجود می آورد که باعث نابودی آنها می گردد. در آن روز دیگر هیچ انسانی به دنبال حفظ دارایی های خود نیست و همه ی وحوش در آن دنیا حشر داده می شوند، حال به چه هدف و صورتی مشخص نیست. درباره ی دریاها این امکان وجود دارد، دریاها به یکدیگر متصل و سپس به جایگاه هایی از آتش افروخته تبدیل گردند. در پایان جهان هر کس با هییت اعمال نیک و بد خود قرین خواهد شد و پرده از اسرار آسمان ها برداشته می شود.
خلاصه ماشینی:
هر چند این احتمال نیز وجود دارد، "انکدار" به معنای کدورت و تیرگی باشد و منظور آیه در آن روز بینور شدن ستارگان باشد (طباطبایی، بی تا: ۲۰/ ۳۴۸) و همچنین "انکدار" را منقلب و وارونه شدن چیزی به طرزی که بالای آن زیر قرار گیرد بیان کردهاند و بدین خاطر گفتهاند، ابتدا نور ستارگان از بین میرود و سپس آنها فرو میریزند (طبرسی، بی تا: ۲۶/ ۳۲۷)، با رجوع به دیگر آیات از کلام مجید میتوان بین تفاسیر جمع نمود (مکارم شیرازی،۱۳۷۴: ۲۶/ ۱۸۱).
در مجمع البیان ذیل تفسیر این آیه بیان شدهاست که حیوانات وحشی در آن روز جمع میشوند تا بعضی که بر دیگری صدمهای وارد کردهاست قصاص شوند و خداوند وحوش و حیوانات را در آخرت محشور میکند تا به آنچه استحقاق آن را از دردهایی که در دنیا به آنها رسیدهاست دست یابند (طبرسی، بی تا، ۲۶: ۳۲۷)، همچنین طبرسی در تفسیر جوامع الجامع به نقل از عبدالله بن عباس بیان میکند، منظور از حشر حیوانات مرگ آنها است و حشر هر چیزی مرگ آن میباشد مگر انسانها و جنیان که حشر ایشان برانگیختن آنهاست.
(سید قطب، ۱۳۸۶: ۶/ ۷۴۵) تحلیل و نتیجهگیری از آنچه بیان گردید اینطور میتوان گفت، خداوند متعال در آستانهی قیامت حیوانات را حشر میدهد و این حشر نه به معنای برانگیختن برای حسابرسی اعمال میباشد و نه به معنای جمع شدن آنها به جهت رعب و ترس از حوادث هولناک رستاخیز.