توفان درون، آرامش برون (نگاهی به «سرزمین باد» نوشته گراتزیا دلدا/ ترجمه بهمن فرزانه) معرفی و نقد

"سالهای بعد صدای این ویولن در همه‌جا و در همه‌ حالتها در ذهن عاشق و رنجور نینا بازآفرینی می‌شود،ولی گابریله نه‌ کتاب فرستاد،نه کارت پستال و دیگر به خانه آنها نیامد. در سه روزی که توفان باد مانع از خروج آنها از خانه شد،به خاطر تعریف نکردن جریان ملاقات‌ با گابریله،خودش را فریبکار دانست و سعی کرد این احساس را با دلیل و برهانی رمزآمیز برای خود توجیه کند. نینا سعی می‌کند او را دلداری دهد،ولی گابریله با نگاهی وحشی به او نزدیک می‌شود و نینا تا نفس او را بر گیسوان خود احساس می‌کند،عقب می‌کشد و می‌گوید قصد داشت مثل یک خواهر به دیدن او بیاید و به او بگوید چقدر دوستش داشته و منتظرش مانده است تا با گفتن این حرفها، سبب تسکین جسم بیمار او شود،ولی حالا متوجه شده که اشتباه‌ کرده است. »زیرا نینا با تظاهر به‌ این امر که می‌خواهد ثواب کند و به خاطر رضایت خدا کار نیکی‌ انجام دهد،درواقع به تمایل خودخواهانه خود پاسخ می‌دهد؛یعنی‌ ابراز عشق به گابریله و مصاحبت با او. گرچه‌ نقشش حقیقی است،ولی این نقش به او فرصتی می‌دهد که در آخرین روزهای زندگیش با محکوم کردن نینا و مسبب خواندن او به عامل اصلی سقوط زندگی خود،مجالی پیدا کند تا هوسهایش را ارضا کند؛هوس نوازش و بوسیدن دختری که زمانی با اشتیاق زیاد به او نگاه کرده بود و با سپردن خود به هوسهایی تند و زودگذر او را از یاد برده بود."