کوفه نالان می شود مقاله

"هوا روی بیابان سنگنی می‌کرد،انگار هزاران هزار توده گرما بر پهنهء وسیع دشت‌ دامن گسترده بود. خورشید زیر فشار درد این مصیبت عظیم می‌سوخت و کم‌کم آب می‌رفت. نمی‌شد باور کرد که لحظاتی پیش،اینجا، قیامتی بر پا بود. تنها طنین گامهای خودت،که با خشکی زمین آشنا می‌شد،لرزه بر اندامت‌ می‌انداخت و تو حیران و سرگشته از این همه ظلم. رفته رفته تنت سرمای بیابان را لمس کرد و عدل و روشنی،جایگاه خود را به ظلم و تاریکی سپرد. همه وجودت حلقومی شده بود بسته به عقده‌ای سخت،که گریه حتی عقده گشایش نبود؛و تو سرگشته‌تر از پیش، تصویر مبهمی از روز عاشورا،روی چشمهایت مجسم می‌گشت. آن غلام ترک را به خاطر می‌آوری که با آن روح بلند،پیمانی ناگستنی با حسین(ع)بسته بود،و آنگاه سخنرانی شیرزن‌ تاریخ،زینب در ذهنت مجسم می‌شود و ناله‌های ذوالجناح،یگانه اسب وفادار حسین(ع)،دلت را می‌آزارد. و هزاران هزار تصویر صحنه‌ دلخراش آن روز."