خلاصه ماشینی:
"یادداشتی از سر ملال و مسؤولیت در باب"زنان و موسیقی" روح زنانه (به تصویرصفحه مراجعه شود)سید علیرضا میر علی نقی مورخ موسیقی معاصر و عضو هیأت مدیره کمیته پژوهشگران خانه موسیقی ایران برای نویسنده حرفهای،یا کسی که به صورت حرفهای مینویسد و کارش این است، دلچسبتر از این نیست که درباره موضوع مورد علاقهاش بنویسد،اگرچه،حرفهای شدن دیگر جایی برای علاقه باقی نمیگذارد؛ به همین طریق،چه ملالآور است نوشتن درباره مطلبی که موضوع آن را دوست نداری و مدتها پیش تکلیف آن را با خودت و در ذهنت روشن کردهای.
در صدق این مقایسه تردیدی روا نیست،و اما آنچه که شایسته تأمل و تردید است، سؤالی است مبتنی بر اینکه:کدام هنرمندترند؟زنپوشهای خوشصدا و پر مهارت قدیم؛یا"زنخوانان"بیقریحه امروزی که جاهطلبی مادی و اجتماعیشان، (به تصویرصفحه مراجعه شود) توجیهکننده همیشگی عملکردشان در عرصه موسیقی بینوای این کشور است؟ مشکل موسیقی بانوان در جامعه ما خلاصه شده در مشکلات شرعی ناشی از وساوس شیطانی صدای خانمهای تکخوان، که فعلا بعنوان گروه کر(!)(یعنی تفوق الکترومکانیکی صدای خانم بر آقا به برکت دگمههای ولوم در استودیو)،خزنده و مفلوک، طی طریق میکند.
شاید که نه، حتما بهتر خواهد بود اگر به جای آن،بیشتر و بیشتر بپردازیم به"موسیقی برای زنان" یادمان نرود که در اوج فرهنگ مذکر عصر ناصری،در عهد میرزا حسینقلی استاد مسلم زمان،زوجه او ملقب به سکینه خانم،خود نوازندهای بود که به درجات مهارت و تسلط چشمگیر رسیده و تحسین زن و مرد را از تکنوازی خود-این هنر مشکل و صعب الحصول-برانگیخته بود."