کوکنار (طنزی بر شیوه کهن) ادب و هنر

"گویند:چون جسد وی،بگور اندر نهادند،همه اندام،غباری شد،مگر(قضیب) که گیاه آسا،بردمید و،ببالید و،گلبرگ از گنبدک میوه بیفشاند و،کس را،بر نام‌ و اثر آن،وقوفی نه! امام،از سخن آن مغفور،نام(کوکنار)برگرفت و،به سر آن گیاه،برنهاد و، چون دستی دو سه،پرورده آمد،عصیر آن،طوق اسیری،بگردن همه مشتاقان،در افکند و(خشخاش)خود دگر نامی است،که برزگران،بر تخمهء آن نهال،نهاده‌اند. (قضیب)اگرچه بگور اندرون،برد سر شوق‌ بر او،نعوظ دگرباره،گرز خشخاش است!"