خلاصه ماشینی:
"در پرسش از سفرهایش به آمریکای مرکزی و شور و نشاط کار نمایشی در آن منطقه،از او پرسیدند:«آیا نان و عروسک یا سایر گروههای متعهد هنری میتوانند در ایالات متحده نیز به همین جایگاه و اهمیت دست یابند؟» پاسخ او چنین بود: «نه،این فقط خواب و خیال است.
در تئاتر شومان موسیقی در نقش اصلی خود ظاهر میشود و فقط موسیقی است اما در فیلمها و تئاترهای تجاری برای هیجانانگیزی و پررنگ کردن نقش یا یک صحنهء بصری است و بهندرت براساس شایستگی و در جایگاه بایستهء خود مورد استفاده قرار میگیرد.
شومان این معنا را در اوایل 1970 چنین بیان میکند:«به عقیدهء من،انسانی که میتواند،به معنای واقعی کلمه،خوب باشد و دستکم میخواهد پرواز کردن را یاد بگیرد،یا مشکلات مردم دنیا را حل کند یا زمینهء ظهور منجی را فراهم نماید،انسان خوبی است.
عمو فاتسو،شخصیت مهم دیگر نمایشهای شومان است و لباس تاجرمنشانه و سر بزرگ(که غالبا به شکل نقاب بزرگی روی سر یک بازیگر زنده قرار میگیرد)نمایندهء ایالات متحده و کاپیتالیسم غربی در حریصانهترین صورت خود است."