شعر جهان - مجله کیهان فرهنگی ادب و هنر

"* پس چرا باید بنالم و بنالم که تقصیر من نبوده است؟ به هر حال شما مرده‌اید یا هرگز به دنیا نیامده بوده‌اید با وجود این می‌ترسم نکوهیده است! آه،چه می‌توانم بگویم چگونه می‌توانم از حقیقت بگویم؟ شما به دنیا آمدید،با جسم و جان،و مردید درست است که هرگز نخندیدید،نیایدیشیدید و نگریستید. * ذهن پابرهنه من آن بالا،تالارت را آذین بخش با پرچم‌ها برای جشن و سرور؛ گر چه فقیری و تنبل در انجام آنچه که من می‌خواهم، و هنوز اسیر ارواحی و سرمای سردابه‌های زندان‌هایی که در آن‌ها می‌لرزیدی و دیوانه‌وار جولانگاهی می‌ساختی برای دشمنانت تا دنبالت کنند در دهلیزهای تیره و تار خون شب هنگام در تاریکی. * اکنون همه چیز پایان یافته است می‌توانیم مثل دو پرنده زیر آفتاب بنشینیم خودمان را بیاراییم و نی‌لبک بنوازیم گاهی که دیگران می‌دوند و می‌گسترند در بازی گستاخ جهان."