امیر بیداریان و سه سال پس از خواب ابدی او مقاله

"از کسانی که در سی-چهل سال اخیر همت کرده‌اند و برای ساز اختصاصی تنبک(یا«ضرب»)در موسیقی ایران، دستور(یا متد)نوشته‌اند،می‌توان از شادروان استاد ابوالحسن صبا،آقای محمد اسماعیلی(به پیروی از استادش‌ شادروان حسین تهرانی)،آقای بهمن رجبی،روانشاد امیر بیداریان و آقایان اخوان و جان قربانی نام برد که البته کار دو نفر آخر نسبت به افراد قبلی از اهمیت کمتری برخوردار است. شادروان تهرانی به‌ اشارت استادش ابوالحسن صبا شیوهء نوین تنبک نوازی را بنیاد نهاده بود و سایر اشخاص که از بعد او آمدند به نوعی‌ دنباله روی او محسوب می‌شوند و به همه اختلافات فنی و حرفه‌ای که بین روش کار هر یک از آنها با دیگری وجود دارد،همگی پیروان مکتب تجددخواه معاصر تلقی می‌شوند زیرا شیوه قدیم تنبک نوازی(که از یک طرف به شناخت کامل‌ ادوار ایقاعی بستگی داشت و از طرف دیگر به قدرت در تصنیف خوانی و همراهی با ساز و آواز)،بعد از مرگ اساتید دورهء قاجار همچون حاجی خا نو آقا جان و بعد از مرگ‌ شاگرد شایستهء آنها«آقا رضا خان و روانبخش»(در دهه 1320) کاملا از بین رفته تلقی می‌شوند."