خلاصه ماشینی:
"هیجده سالش تازه تمام شده بود که احساس کرد فکرش نیز همچون جسمش بالغ شده است و آرزوی عاشیق شدن خود را با عاشیق خیر الله در میان گذاشت.
استاد خیر الله،پیش از عبد العلی،یک گل دیگر را نیز از دیار قارداغ چیده بود و در تربیت او میکوشید و او کسی نبود جز عاشیق رسول قربانی که اکنون در سنین کهنسالی در تبریز رحل اقامت افکنده است.
عاشیق عبد العلی نوری، در شماره شانزده ماهنامه ترکی«یول»(از مجموعهی نشریات موسسه کیهان در سال 70)،ضمن ابراز عشق به هنر عاشیقی، دیدگاههای خود را چنین بیان میکند:«عاشیقی،هنر سخت و پر از مسئولیتی است.
حیدری، عاشیق صاحب سبک و تلاشگر آذربایجانی که علاوه بر ساخت و آموزش ساز عاشیقی،در ترنم نغمههای عاشیقی نیز پرتلاش و چهره است،درباره استاد خود عاشیق عبد العلی اعتقاد دارد: «او از جمله عاشیقهای نوآور بود و با مرگ او،موسیقی عاشیقی آذربایجانی ایران،یکی از انسانهای خلاق خود را از دست داده است."