شعر - مجله شعر ادب و هنر

"به نجابت این پرنده که از سفری دور باز آمده است کنار خستگی‌هایت آن‌گونه سر می‌نهم که خواب‌هایم بوی ارغوانی پیراهن تو را دهند کنار همین گلدان‌های شکسته که روزی دلت را بهار می‌کردند. (1)کند فهمی زمین و نگاهی مات و حسی سرد در کنار پنجره آسمان هم-انگار- کوچه باغ را از یاد برده است و گرنه این همه درد! دو شعر از حبیب پیام-اهواز دستبوسی بهار بهار با پرنده رفته است و کوه چند دشت را عقب نشسته است و مانده‌ایم من و کویر و کوزه‌ها که تشنه‌اند من و کویر و آه و حسرتی که در نگاه این درخت لانه کرده‌اند -شبیه یک کلاغ- مرا ببخش اگر نرفته‌ام به دستبوسی بهار مرا ببخش اگر نشسته‌ام چقدر با طراوتی! یکی بیاید برای این همه بغض از ساعت باران بگوید..."