خلاصه ماشینی:
"در سالهای اخیر منتقد روزنامه نیویورک تایمز (که تأثیرگذارترین رسانه در نقد قدرتهای بزرگ تئاتر نیویورک است) شخصی به نام «بن برانتلی» است که یک نویسنده ملایم و مؤدب و دارای صلاحیت کافی و همینطور ذائقه خوب در این زمینه است، اما یک نویسنده در نگاه اول همانند یک داور تنیس به نظر میآید که به قدری از بازی لذت میبرد که گاهگاه خطاهای اتفاقی و حتی سرویسهای خارج از زمین را، نادیده میگیرد.
عبارت گیجکننده و کسالتآور «نظیر کارهای گذشته» از دهان کسی که قصد دارد همه جوانب را مد نظر داشته باشد، به جای ارائه یک حس ساده و بیپیرایه شخصی، که گزارشی متعادل از نظرات یک گروه را به وجود میآورد؛ منتقد احساساتی که سعی در فرو خوردن احساس خود دارد و میخواهد بدون بروز هر گونه احساسات و فارغ از جانبداریهای شخصی و گروهی با قاطعیت مهر تأیید بر اثری بزند که حقیقتا او را به گریه واداشته است؛ منتقدی که هدف خودخواهانه او ترویج قوه درک ظریف و شکننده خود است؛ کسی که هر نمایش را به مثابه دعوت از خود برای ابراز اندوه و تأسف خود نسبت به اثری که مورد ارزیابی قرار میدهد، میداند.
اما هابسون که از بسیاری جهات با کنت تینان متفاوت است در یک رفتار با او مشترک است: در پس تمام آثار او، شخصیتی قابل تشخیص و همینطور مجموعهای از ارزشهایی غیر قابل تردید وجود دارد که دید جهانی او را شکل میدهند، موضوعی که در میان خصیصههای متمایز اکثر منتقدان امروزی ـ چه در لندن و چه در نیویورک ـ عبث و بیهوده به حساب میآید."