خلاصه ماشینی:
"صابری پس از ورود به ایران، نمایشنامه «کرک هویج» نوشته «ژول رونار» را ترجمه میکند و به عنوان اولین تجربه کارگردانی خود، آن را در انجمن فرهنگی ایران و فرانسه به صحنه میبرد.
پری صابری از سال چهل و دو تا کنون به عنوان کارگردان تئاتر حرفه خود را تثبیت کرده است.
شما در مقام کارگردانی که پس از انقلاب برای تئاترهای خود درامنویسی کرده است ضعف و قوت درامنویسی ایرانزمین را در چه موضوعاتی قابل دید و واکاویدن میدانید؟ ضعف و قوت یک درامنویس، رماننویس و حتی شاعر و سناریست، مربوط به شخص خاص نویسنده است.
چرا به سمت نثر و آثار منثوری چون «سمک و نسیم عیار» یا «خداینامک»ها نرفتید که تبدیلشان به نثر صحنه آسانتر است؟ این نیز سلیقهای است.
شرط ورود به حوزه قلمرو شعر فارسی به قصد تئاتر، تغییر زبان افاعیلی و عروضی کلاسیک به نثر کلاسیک و تبدیل آن به نثری برای صحنه معاصر است.
تمام تئاتر قرن هفده فرانسه به شعر است.
اگر شما زبان شعر را در صحنه به کار بردید دلیل بر این نیست که از حوزه تئاتر دور افتادهاید.
در تئاتر من، شعر با همان غنا و قوتش بر صحنه احضار میشود و این سلیقه، دلبستگی و تعلق خاطر من است.
لابد قبول دارید اگر تئاتر فرانسه در قرن هفده به شعر سخن گفته دلیل بر این نیست که زبانش الکن است.
همیشه در کارهایم با اعتقاد به جلو، گام برداشتهام و تأثیری که آثارم در مردم داشته است این اطمینان را برای من به ارمغان آورده که مسیر را درست پیمودهام.
حتی خیلیها از تئاترهای من تقلید میکنند اما اثرشان هیچ جاذبهای برای مردم ندارد."