تکلمه دو شاعر گمنام مقاله

"معمول آنزمان‌ چنین بوده است که میهمان پس از صرف شام در همان منزل بیتوته می‌کرده‌ است زیرا شهرها ناامن بوده است اگر شخصی در شب در کوچه گیر می‌کرده‌ است از شر دزدان خلاصی نداشته است و چنانچه از شر دزدان خلاص می‌شده‌ است از دست عسسان بزودی خلاصی محال بوده است در هر صورت مهدی بیک‌ اطاق و وسائل استراحت میهمان خود را فراهم می‌نماید ضمنا در بستر و رخت- خواب مقداری شپش می‌ریزد و در اطاق را روی میهمان می‌بندد و می‌رود و پس‌ از لحظه‌ای شپش‌ها بجان واله می‌افتند و او را ناراحت می‌کنند-واله درها را بسته و خود را محبوس می‌بیند بناچار تمام لباس‌های خود را کنده و از خواب‌ و رختخواب صرفنظر می‌کند و پناه به طاقچه اطاق میبرد و تا صبح بیدار و عریان می‌ماند-صبح که برطبق معمول صاحب‌خانه برای احوالپرسی میهمان‌ و تهیه صبحانه باطاق میهمان می‌آید واله را با آن حالت نزار مشاهده میکند باو می‌گوید تو که طاقت یک شب با شپش گذراندن را نداری و از بیم نیش‌ آنها بطاقچه پناه برده‌ای چگونه می‌سرائی: ترا خواهم نخواهم رحمتت گر امتحان خواهی‌ در رحمت برویم بند و درهای بلا بگشا این دو داستان را این بنده از پدرم مرحوم سید شهاب الدین(متولد 1262 متوفی 1330)که قرب زمانی با نامبردگان داستان داشت شنیده‌ بودم و بیاد داشتم که برای تکمیل شرح حال آنان یادداشت گردید."