چکیده:
در طول تاریخ شهرها مکانی برای تامین امنیت انسان در برابر مخاطرات انسانی و طبیعی بودهاند. اما تغییرات گسترده شهرها در طی چند دهه اخیر و تمرکز سرسام آور جمعیت در مراکز شهری، شهرها را به محیطی مخاطره آمیز تبدیل کرده است. اگرچه امروزه با پیشرفت فناوری و دانش بشر در عرصههای مختلف، شهرها و کلانشهرهای جهان به پیشرفتهای چشمگیری دست پیدا کرده اندولی همزمان با این پیشرفت آنها، احتمال آسیب پذیری در برابر بحرانهای انسانی در دهههای اخیر افزایش پیدا کرده است از این رو، بحث تامین امنیت شهروندان و دفاع از همه امکانات و تسهیلات شهری به شیوه هوشمند و برنامه ریزی شده، راه را برای مفهوم پدافند غیر عامل شهری باز کرده است. پدافند غیرعامل از مهمترین رویکردها و راهبردها در حوزه مدیریت بحران شهری میباشد، ایمنی و امنیت از دیرباز تاکنون در برنامه ریزی و مدیریت سکونت گاههای شهری مورد توجه بوده است. با نگاهی به ساختار و فضای سیاسی موجود و پارادایمهای نظامی در فضاهای شهری لازم به نظر میرسد تا در بستر نگاهی جامع، اقدامات سیستم دفاع غیرعامل مورد توجه قرار گیرد تا افزایش توان و اقتدار نظام و کاهش آسیب پذیر یهای کالبدی و انسانی از تجاوزات احتمالی، امکان وقوع یابد. در این میان، پدافند غیرعامل را نیز مجموعه اقدامات غیرمسلحانهای میدانند که موجب کاهش آسیب پذیری نیروی انسانی، ساختمانها و تاسیسات شهری و تجهیزات و شریانهای شهری و منطقهای در مقابل عملیات خصمانه و مخرب دشمن میگردد. در این راستا، اهمیت تحقق یکپارچگی، شناسایی عوامل موثر بر یکپارچگی و تفرق در مدیریت شهری در اجرای پدافند غیرعامل ضروری است. مطالعه مروری حاضر از طریق جمع آوری اطلاعات مورد نیاز تحقیق با استفاده از جستجو در پایگاههای دادهای داخلی و روش کتابخانهای و با مراجعه به منابع معتبر، کتب و مقالات گرد آوری شده است.