چکیده:
در سالهای اخیر و بهدنبال بروز بلایا، به مفهوم تابآوری در بسیاری از محافل علمی توجه بسیاری شده است. تابآوری مفهومی چندجانبه است که درصدد به حداقل رساندن خسارات ناشی از بحران است. در این میان، توجه اغلب برنامهریزان بیشتر بر بعد کالبدی معطوف شده است. این در صورتی است که عدمقطعیت از شدت و نوع مخاطرات، بروز بحرانهای جدید و انسانساخت و همچنین توجه به ظرفیتهای اجتماعات در مواجهه با اختلالات و بهبود شرایط، کانون توجهات را بهسمت بعد اجتماعی تابآوری سوق داده است. تمرکز و تاکید بر نقش اعضای جامعه در مواجه با بحران و توانایی و ظرفیت آنها برای بهبود اوضاع نیز برای آن است که افراد و اجتماعات تابآور میتوانند فارغ از هر نوع بحران، به مقابله با آن بپردازند و بدون ناامیدی شرایط را تغییر دهند. در این میان، مساجد از دیرباز خودشان را درگیر بحرانها و مسائل جامعه کردهاند و بهعنوان کانونی جهادی با بهرهگیری و سازماندهی ظرفیتهای مردمی، در مواجه با بحرانها و تغییر و بهبود شرایط و بهطور کلی تابآوری جوامع، نقش کلیدی ایفا کردهاند. در این پژوهش سعی شده است جایگاه مساجد و تاثیری که بر تابآوری اجتماعی ساکنان میگذارند ارزیابی شوند و به این پرسش بپردازد که مساجد تا چه میزان توانستهاند بر تابآوری اجتماعی ساکنان محلۀ ناصرخسرو و شهرک نگین ماثر واقع شوند؟ در راستای دستیابی به اهداف پژوهش، محلۀ ناصرخسرو و شهرک نگین که در مجاورت یکدیگرند، اما از نظر بافت کالبدی تفاوت جدی دارند، بهعنوان نمونههای مطالعاتی بررسی شدهاند. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و برای دستیابی به دادههای تکمیلی از پرسشنامه استفاده شده است. جامعۀ آماری پژوهش نیز با استفاده از فرمول کوکران برای محلۀ ناصرخسرو 375 و برای شهرک نگین 374 نفر برآورد شده است. همچنین بهمنظور تحلیل و بررسی اطلاعات، ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شده است. نتایج حاکی از آناند که مساجد تاثیر بسزایی بر افزایش تابآوری اجتماعی دارد و هرچه حضور در مساجد بیشتر باشد، تابآوری نیز افزایش مییابد. بهطور کلی، مساجد بهدلیل قابلیت پذیرش عملکردهای متعدد و همچنین ظرفیتی که در پذیرش و جلب مشارکت اقشار مختلف جامعه در حوزههای مختلف دارند، میتوانند بهصورت غیرمستقیم تاثیر بسیاری بر عوامل موثر بر تابآوری اجتماعی داشته باشند و همچنین از این ظرفیت در راستای مقابله با انواع بحرانها و تغییر و بهبود شرایط استفاده کنند.