خلاصه ماشینی:
"در مجموعه اول،رضا پایداری با استفاده از عکسهایی کوچک و تکرار آنها در کنار هم (کلاژ)تابلوی بزرگی را میسازد که برای بیننده القاکننده فضایی غیرواقعی است.
عکاس با تکرار پیدرپی صحنهها قصد داشته حرکت و روزمرگی انسانها را بیشتر منتقل کند و بیننده را در مقابل عکس،محدود به زمانی خاص نکند.
به گفته عکاس او به دنبال فضای جدیدی بوده تا در آنجا بتواند به هدفی که داشته بیشتر نزدیک شود و فضای مترو توانسته به او در این راستا بیشتر کمک کند.
خیالی که خود آن را ساخته و در نهایت بیننده را مقابل آن قرار میدهد و در پایان عکسی که عکاس آن را رئال تلقی میکند،فضائی آشفته که این آشفتگیها بسیار،بیشتر از وهمی است که در آن قرار داشته.
محمد غزالی در این مجموعه آثار توانسته بیننده را تا حدی در فضای خیالین خود شریک کند و حضور مبهمش را در کنار فضای خشک و سرد مترو به بیننده القا نماید."