خلاصه ماشینی:
"همیشه باور من این بوده است که هنرمندان یا با احساسشان خلق میکنند یا با دانششان میآفرینند،شفیعی از گروه دوم شده است،او هیچ گاه امیالش را برای نقاشی به کار نمیگیرد به همین دلیل در آثار او فی البداهگی،یک عنصر خودآگاه شده است.
اینکه او متاثر از تولد دخترش سعی میکند ما را همراه عواطف و زندگیاش کند و گاه تا آنجا پیش میرود که نقاشیهای کودکانهای خلق کند،نشان میدهد کهشفیعی نقاشی را خیلی واقعی و منطبق با زندگی دنبال میکند،اما همانطور که گفتم راه اخیر او در نهایت به همین نمایشگاه ختم میشود این ژانر از هنر به دلیل محدودیت دراماتیک برای شفیعی خیلی زود به سرانجام میرسد.
من همیشه از این متعجبم که چگونه آدمیزادی مثل آنتونی تاپیه(نقاش معاصر اسپانیایی)یک عمر را به همین گونه از هنر گذراند و هیچ گاه به بن بست نرسید!شاید جواب این است که برای تاپیه لکههای رنگ و تکنیکهای نقاشانه بخشی از روایتگری هنرمند نیستند."