خلاصه ماشینی:
"در این اثر دو قطعهای، روابط انسانی به تصویر کشیده شده و دعوی هیچ اندیشة دیگری غیر از حاصل ارتباطات انسانی به کار نبرده است – به نظر میآید اگر اثر، قدرت ارتباطی خوبی برای جذب مخاطب پیدا میکند، به دلیل همین تمرکز در موضوع و عیان بودن خواستگاههای نویسنده و تشدید این تمرکز در کارگردانی است.
نویسنده در نگارش این بخش از نمایش به گونهای عمل میکند که ملاقات و پایان ملاقات زن و مرد در آسانسور بیشتر به یک عمل ذهنی شبیه است تا یک اتفاق روزمره و عینی البته شاید هم تشدید این تصور در نوع نگاه کارگردان به متن رخ داده باشد.
البته در صورت صحت این تصور باز این مشکل بهوجود میآید که این گفتوگو از جانب کدام شخص (زن یا مرد) در حال وقوع است؟!نکته بارز در اجرای این نمایش نگاه کارگردان و تصور سادة او از اجراست."