هجوم بازیگران به قاب صحنه (نگاهی به نمایش قمر در عقرب) معرفی و نقد

"اثر«ماکس فریش» حسن پارسایی (به تصویر صفحه مراجعه شود) آیا ممکن است انسان آن‌قدر در خودش گم‌ شود که واکنش‌های رفتاری،گفتاری و حتی‌ نوع ذهنیتش،نهایتا،به نقض موجودیت خود او بینجامد؟اگر چنین فاجعه‌ای روی دهد،آیا عوامل اصلی آن به نداشتن امنیت و هراس غالب‌ و حاکمی که انسان و هستی را ندیده می‌گیرد، ارتباط پیدا نمی‌کند؟ در گردابه چنین موقعیت‌هایی که به غیبت آزادی‌ می‌انجامد،«مرگ و مرگ‌باوری»بن‌مایه بی‌مناقض‌ حیطه زندگی می‌شود و کوری دوسویه‌ای چشم‌ ذهن حاکم و محکوم را فرامی‌گیرد؛نمایشنامه‌ «بیدرمن و آتش‌افروزان»1با چنین دغدغه‌هایی‌ شکل گرفته است. «ماکس فریش»متناسب با محتوای نمایشنامه‌اش‌ به آتش و آتش‌افروزان مربوط می‌شود،اثرش را در تاریکی و با روشن کردن کبریت و متعاقبا،یک‌ سیگار(صفحه 01)شروع می‌کند تا از همان آغاز، ذهن مخاطب را برای موضوع،و روبه‌رو شدن با حوادثی که در این رابطه سنخیت پیدا می‌کند، آماده سازد."