خلاصه ماشینی:
"در این دو روز فهمیدهام یکی از مهمترین تفاوتهای فرهیختگان و هنرمندان با عموم عوام این است که عموم مردم به دیدن فیلمهای جشنواره« رویش»نمیآیند-که شاید اصلا خبر نداشته باشند میتوان رایگان وارد سالنی شد که بالایش اسم یک جشنواره خورده است-اما هنرمندان میآیند.
شاید به این خاطر که برای کودکان ساخته شدهاند و کودکان برخلاف بزرگسالان ژست فرهیختگی ندارند!بزرگسالان میتوانند آثار هنری روشنفکرانه بسازند و خودشان خوششان بیاید و دیگران از رودربایسی چیزی نگویند؛اما بچهها روشنفکری سرشان نمیشود و لختبودن پادشاه را بدون تعارف به اطلاع عموم میرسانند!چه«پرخوری»که دارای پیامهای مستقیم اخلاقی برای بچههاست و چه «کدام طرف؟»که با ایجاز تمام افراط و تفریط بزرگان را نقد میکند و همفکری نسل جدید را راهنمای وصول به هدف نشان میدهد،در جذابیت داستان و تصویر مشترکند.
مثلا خط تولید صنعتی بتها نشان داده میشود که مرحله به مرحله سنگ صاف را تبدیل به بتهای تراشیده و رنگشده میکند و آنها را به تولید انبوه میرساند!اما برای نمونه همین کارتون دیدنی دچار ضعف شدید فیلمنامه است.
مثل سریالهای معناگرای سیما با همین داستانی«با او»که با تمام زیباییهای تصویری و داستانیاش،مضمونی جز دیدهشدن یک روح را ندارد!و اما اگر فیلم دینی بخواهد مستند باشد در این شاخه هم رسم بر این شده که بروند سراغ آخرین جلوههای دینداری سنتی که هنوز حیات دارند.
برای همین است که محور اکثر مستندهای دینی از این چند عنوان فراتر نمیرود:روستا- پیرمرد-پیرزن-تعزیه."