زبان سوسن - مجله رشد معلم ادب و هنر

"چشم از این دنیای فانی بست و رفت‌ رخت بربست از جهان پست و رفت‌ آن‌که شعرش بود همچون انگبین‌ طوطی شکرشکن لب بست و رفت‌ او نگینی بود در انگشتری‌ از میان محفل ما رست و رفت‌ همچو بلبل پر کشیداز بوستان‌ نغمه‌خوان از آشیان برجست و رفت‌ بود شمع محفل شب‌های ما اندکی با دوستان بنشست و رفت‌ سینه‌اش مملو ز سوز عشق بود او بساط عشق را بربست و رفت‌ «طاعت»از عرفان ندارد توشه‌ای‌ پس قلم در دست خود بشکست و رفت *اصفهان-برادر دانشجو ع-ص؛دو قطعه شعر نو از آن دوست گرانمایه و اصل‌ گشت. جلوه‌های ویژه در شعر پارسی‌ این جلوه:صبر نیکوتر آن دیدیم که به تناسب ورود به‌ ایام سبزی و رویش،از مضمونی مثال‌ آوریم که رمز هستی طبیعت،از ذره تا خورشید است."