مناسبت ماه: شعر ادب و هنر

"علم از آغاز قطره‌ای بوده‌ست کش خداوند وحی فرموده‌ست‌ هرکس آمد بر آن فزودنمی‌ تا شد آن چشمه بر مثال یمی‌ علم و دریای ژرف گوهر زاست‌ دل استاد،ظرف آن دریاست‌ ز اوستادی کهن بگیر سراغ‌ سی چهل سال خورده دود چراغ‌ سر حاجت بسای برپایش‌ اوستادش بخوان و مولایش‌ تا ز شاگردش بگیری یاد هرچه او یاد دارد از استاد دانش‌آموز تا بلند شوی‌ سودیابی و سومند شوی محمد تقی بهار(ملک‌الشعرا) معلم چراغی است گیتی افروز دبستان بود خانه زندگی‌ که در این خانه را باد پایندگی‌ یکی خانه ارجمند و شگفت‌ که در آن جهانی توان پا گرفت‌ کسی کو نه خود مرد این خانه است‌ به گیتی یکی مرد بیگانه است‌ معلم چراغی‌ست گیتی فروز چراغی که هرگز نیفتد ز سوز معلم بلند اختری روشن است‌ که این خانه زو روشن و گلشن است‌ جهان خرم و شاد ز آموزگار بدان سان که بستان بود از بهار نظام وفا قدر استاد نکو دانستن گفت استاد:«مبر درس از یاد» یادباد آن‌که به من گفت استاد یادباد آن‌که مرا یاد آموخت‌ آدمی نان خورد ازدولت یاد هیچ یادم نرود این معنی‌ که مرا مادر من نادان زاد پدرم نیز چو استادم دید گشت از تربیت من آزاد پس مرا منت از استادبود که به تعلیم من استاد استاد هرچه می‌دانست،آموخت مرا غیر یک اصل،که ناگفته نهاد: «قدر استاد نکو دانستن» حیف استاد به من یاد نداد!"