خلاصه ماشینی:
"»از اینرو،گفتنی است و باور هم داریم که تربیت مستلزم برنامهریزی و داشتن برنامه است؛چرا که،خردورزی و مهرورزی بیبرنامه جز آنکه سؤالهای بیپاسخ بسیاری برای مردم و حتی مسؤولان پیش آورد،حاصل دیگری ندارد.
پاسخ به سؤالهایی از این دست که:«چرا افراد دروغ میگویند؟چرا مردم حقوق یکدیگر را محترم نمیشمارند؟چرا موقع عصبانیت، از بروز اعمال ناپسند خودداری نمیکنیم؟چرا از کنترل عواطف خود عاجزیم؟چرا در درک ارزشهای معنوی و اخلاقی جامعه ناتوانیم؟چرا در برابر جامعه احساس مسؤولیت نمیکنیم؟چرا از معنویت،اخلاق،دین،جامعه،مردم و فضایل اخلاقی،فقط الفاظ آنها را فرا گرفتهایم؟چرا خود را به ارضای تمایلات بیارزش مشغول میداریم؟چرا از تربیت فرزندان خود غفلت میکنیم؟»1و بسیاری چراهای دیگری دربارهء امور زندگی جاری و آینده،فقط از راه تربیت برنامهریزی شدهء توأم با خردورزی و مهرورزی امکانپذیر است.
آنها از چیزهایی سخن میگویند که مؤید تربیتنایافتگی جامعه است و بر این باورند که در حقشان مهرورزی صورت نمیگیرد و دربارهء کارشان خردمندانه برنامهریزی نمیشود."