خلاصه ماشینی:
"این لزوم وجود طنز و خنده بیش از آنکه دیالوگهای اثر را در چهارچوب کلی آن به سوی کمدی ببرد به دور کردن گفتگوها از حول محور اصلی نمایش یاری میرساند؛بدین ترتیب که به علت قابلیت بسیار این قالب برای تبدیل این گفتگوها(باتوجه به اصل خود به خودی دیالوگ)از گفتگوی نمایشی به نوعی «روکمکنی»زبانی نزد شخصیتهای داستانی(از طریق حاضرجوابیهای مکر در پاسخ دادن به دیالوگ مقابل و ادمهی افسار گسیختهی این روند تا حتا محو و فراموشی موضوع اصلی درام و جایگزین شدن موضوعات و درونمایههایی دیگر جز آن و اصلا تبدیل کردن نمایش به چیزی جدای از خواست اولیه)در هر لحظه امکان انحراف و به بیراهه رفتن نمایش وجود دارد.
با ذکر این نکته که در بخشهای قبلی کتاب، تکنیکهای مهم و کاربردی برای نمایش اثر مداد و مرکب بررسی شده است،حال روشهای مورد آزمایش قرار گرفته،جهت استفاده تکنیکهایی که آموخته شد در ساخت و پرداخت ساختمانهای واقعی و نماهای داخلی اثاثیه و محوطه اطراف آنها با تمرینهای مربوط به هر قسمت کار میشود."