خلاصه ماشینی:
"مارا در لاوکش از خیانت های رفته بر انقلابی که (به تصویر صفحه مراجعه شود) خود سالیان دراز از زندگیشان را به پای آن گذاشته، مینالد،کماکان اما امیدوار به تغییر است.
کشمکش کولمیه و هرالد، دوپره و کورده و نمایش دادن مردم به شمایل جمعی پیرو،گیج و منگ،دیوانگانی که دیوانگیشان در انتها به انفجار و عصیان میانجامد و با این پرسش روبهرو میشوند: رو:کی یاد میگیرید که ببینید؟کی یاد میگیرید که پشتیبانی کنید؟ وایس در این نمایشنامه از تکنیک«نمایش در نمایش»استفادهی فراوان برده تا آنجا که این نمایشنامه خود پایهای برای فهم و به کارگیری این سبک در جهان تئاتر امروز به شمار میآید.
«نمایش در نمایش»مارا/ساد اما بدین جا نیز ختم نمیشود،غافلگیری نهایی در پایان نمایش وقتیست که کولمیه برای جلوگیری از ویرانی و شورش دیوانگان به بیرون صحنه(به ما)اشاره میکند «پردهها را بیندازید!»و این یعنی حتی کولمیه که به ظاهر تماشاگر نمایش بوده،خود در نمایشی بزرگتر در مقابل چشمان ما قرار داشته و بدین ظرافت واقعه به زمان ما نیز منتقل شده،ابدی میشود.
لالبازی دیوانگان در پیشزمینه که به مناظرهی کلامی مارا و ساد بار نمایشی میدهد از جمله راهکارهاییست که وایس هوشمندانه از آن استفاده برده،و درواقع یکی از ویژگیهای برجستهی نمایشنامه نیز از همینجا ریشه گرفته است.
این وسواس باعث شده تا ساختار نمایشی هرچه دقیقتر شکل یافته و بیشتر و بیشتر در خدمت فکر نمایشی نمایشنامهنویس باشد،هرچند چنانکه در مقالهی سونتاگ(از ملحقات کتاب)میبینیم این سختگیری باعث برخی خردهگیریها در مورد دخالت نویسنده در کار کارگردان یا محدود کردن حیطهی کاری کارگردان هم شده،اما وقتی به اجرای بروک از«مارا/ساد» برمیگردیم(بخشی که در هیم مقالهی سونتاگ نیز بدان اشاره شده)میبینیم بروک علاوهبر راهکارهای ارایه شده در متن خود از ترفندهایی فرامتنی استفاده میکند:«..."