داستان های سحرآمیز ایرانی (The Secret of Laughter Magical Lates From Classical Persia Shushaguppy) معرفی و نقد

"من از بسیاری از استادان اتنوموزیکولوژی سؤال‌ کردم که آیا روش شفاهی ما نادرست است؟و آنان به‌ صراحت پاسخ دادند که این روش به هیچ‌عنوان اشتباه‌ نمی‌باشد و موسیقی ردیف دستگاهی و مقامی و نواحی‌ ما باید از همین روش استفاده کند. اگر ممکن است در این رابطه کمی توضیح بفرمایید؟ از آنجایی که بخش مهمی از هنرهای ما معنای این‌ است و این معنا برای هنرمند چیزی جز عشق نمی‌باشد و این عشق نیز متعالی است،در نتیجه تأثیرپذیری اثر هنری هنرمند بر مردم زمانه و آیندگان همیت پیدا می‌کند. برای‌ مثال خود صفی الدین که علاوه بر موسیقی در زمینه‌ خوش‌نویسی و حفظ قرآن نیز تخصص داشته است. زیبایی خط صفی الدین تا آنجایی است که وقتی به آنها نگاه می‌کنیم به‌نظر می‌رسد که خود این نوشته‌ها نوعی‌ موسیقی هستند. قصه‌هایی برخاسته از توده‌ی مردم که توسط شاعرانی چون فردوسی و مولانا جلال الدین به‌ نظم درآمده‌اند،به نحوی که جنبه‌های‌ روان‌شناسانه و فرهنگ عمیق،ارزش‌ها و ساختارهایی که جامعه‌ی ایرانی را تشکیل داده‌ است،در آن دیده می‌شود."