خلاصه ماشینی:
"قطعه آقای دکتر صدارت خواندم بذوق و شوق فراوان بنامه‌ای آن بت‌شکن"نبیرهء چنگیز"و"سیفنت" صد آفرین بر آن قلم طرفه آفرین بادا درود ای هنری‌دوست از منت گفتار تست مرهم زخم درون خلق کایزد بدارد از بد بدخواه ایمنت در این شب سیاه،چه بودی چراغ راه پرتوفشان نبودی اگر فکر روشنت ای شهره در سخن چو مه و مهر،در فروغ دلداده بی‌شمار،بهر کوی و برزنت طبع تو گلشنی است پر از سوسن و سمن سرخوش بزی،که سرخوشم از سیر گلشنت در نظم و نثر چیره و در هزل و جد قوی بینم همی بهر فن،چون مرد یک فنت طنز خوش تو مایهء تنبیه و عبرتست اینت وظیفه است چو دینی بگردنت پاسخ آقای توللی پیشینه اوستاد گرانمایه،ایکه هست دیهیم پادشاهی ملک سخن ترا بس فکر نوبنو،که ترواد ترا ز طبع با آنکه هست نغمه،بطرز کهن ترا بر هر غزل که مهر(صدارت)فروزنی بس لاله‌ها،که خنده زند ز آن چمن ترا چون برگ‌برگ غنچه گشائی بر آن نسیم آید ز چامه نگهت مشک ختن ترا با دوزخی که یاوه‌سرایان گشاده‌اند باشد سفینه،رشک بهشت عدن ترا شیرین‌تر از تو کس نسراید حدیث شوق تا میچکد ز خامه غم کوهکن ترا آزادمرد این بروبومی که دست چرخ بر دل نهاده آتش عشق وطن ترا ای همچو من هزار فروبسته نای با دانم،که میکشد،غم سرو و سمن ترا با من بدرد هم‌قفسی،همنوا توئی تا رنجه کرده شیون زاغ و زغن ترا پاداش رنج من،همه در آفرین تست بر دل نشسته گر نفسی،شعر من ترا وآن طنز گونه‌گونه،یکی مومیائی است بر زخم دل چو زخمه زند،زخمه‌زن ترا روزی رسد که غنچه نشکفته واشود گیرم که شحنه گیرد و دوزد دهن ترا"
(
, 
, 
)
