چکیده:
محتوای نوشتار حاضر به برخی از مؤلفهها و آموزههای اخلاقی و عرفانی پرداخته است و موارد و مصادیق
منتخب به جهت تأکید آن امام همام و کاربردی بودن آن میباشد. نخست سعی شده تا ماهیت و جایگاه انسان
در نظام تکوین مشخص شده، سپس اوصافی که از منظر اولیای دین میتواند او را به جایگاه حقیقی خویش
قرار دهد مورد بررسی قرار گرفته است. مفهوم زهد، راضی بودن به رضای حق، معنای خوف، توکل، صبر و
استقامت، غیبت و آثار زیانبار فردی و اجتماعی آن از جمله این اوصاف و مؤلفهها میباشد.
خلاصه ماشینی:
"به مقام «توکل» و بالاتر از آن به منزلگه «رضا» که امام حسین علیهالسلام در احادیث شریف فرمودند نمیرسند، مگر این طایفه از موحدین که هم علم و معرفت به ربوبیت حق دارند و هم ایمان قلبی بدان و اینکه عرفا گفتهاند: توکل حال رسول خدا و کسب سنت اوست و یا پیامبر گرامی اسلام فرمودند: تواناترین مردم کسی است که به خدا توکل کند و سعادتمندتر کسی است که تقوی پیشه نماید و غنیترین کسی است که روزی خدا را استوارتر از دارایی خود بداند.
بکوشیم تا پایه ایمان را استحکام بخشیده و در حیات مادی و معنوی آثار و فوایدی را در مقام رضا تحصیل نماییم؛ چون آنچه از ظاهر کلام گوهر بار امام پیداست هیچ فرد و جامعهای بدون توکل به حق و تحصیل رضای الهی به غنا و بینیازی و عزت و عظمت و سربلندی دست نمییابد و بسیار غافلند آنان که افتخار و عزت شخصی و اجتماعی را در غیر این مسیر، جستجو میکنند.
واپسین سخن این که تحصیل رضای الهی، کسب زهد علمی و عملی، وصول به مقام خوف الهی، توجه به توکیل ربوبی، صبر و استقامت در رنجها و مصائب زندگی، ذکر موت و حیات اخروی و در یک کلام پرهیز از غیبت، تهمت، کذب و فحاشی و سایر رذائل اخلاقی و متصف شدن و آراستن خویش به فضایل انسانی از نصایح جاودانه و مواعظ معصومانه فرهنگ حسینی است که به عنوان منشور جهانی میتواند متضمن سعادت دو سرا گردد و دوری از این اوامر در زندگی فردی و حیات اجتماعی خسارات جبرانناپذیری را به همراه خواهد داشت."