طالقانی بزرگ آفتابی بود که بر فراز و نشیب می تابید خبر و گزارش

طالقانی بزرگآفتابی بود که بر فراز و نشیب می‌تابید آن روز دوشنبه نوزدهم شهریور وقتی که برای نماز از خواب برخاستم مثل هر روزاول رادیو را روشن کردم. رادیو پیام مهندس بازرگان را پخش میکرد که به ملت ایرانو رهبر انقلاب تسلیت میگفت. از خود پرسیدم«تسلیت برای چه؟»و لحظاتی بعد حقیقتفاش شد. مجاهد کبیر حضرت آیت الله سید محمود طالقانی از میان ما رفته و بسرای باقیشتافته بود. مرگ طالقانی مردی که به ملتی جان داده بود. او همچون«بریر»یار وفادار امام حسین معلم قرآن بود. اولین بار او را شانزده سال پیش در مسجد هدایت دیدم. تازه از زندان آزاد شده بود. مثل یک کوه درمحراب نشسته بود حتی نگاهش به انسان نیروی مقاومت میبخشید. چند تن از جوانهائیکه با او زندان بودند و با او آزاد شده بودند نیز آنجا بودند. رژیم جنایتکار پهلوی بار دیگر او را بزندان انداخت. اما معلم قرآن کسی نبود که از زندان و شکنجه بهراسد. او درصدد نجات ملت بود. پس از پیروی انقلاب ایران طالقانی به حق جایگاه راستین خویش را یافت. او بود که بکمک ایمان،علم و منطق خویش در حساس‌ترین روزها دست‌آوردهای انقلابایران را از چنگال عناصر توطئه‌گر و ضدانقلاب نجات داد. مرگ طالقانی برای همه دردناک بود. اما برای معلمان،برای فرهنگیان دردناکتربود. آخر او هم معلم قرآن بود و هم معلم آزادگی و سعه‌صدر و شهامت و مقاومت. او راهآزادی و راه قرآن را بما نشان داد. راه قرآن را،راه آزادگی،راه رهائی را. بیائید برای شادی روح او باهم پیمان ببندیم که جز به راه او نرویم. راهاو راه قرآن بود.