سرآغاز سخن: درد مشترک سرمقاله

"شهری منحصربه‌فرد با قدمتی بیش از 0002 سال که هرآنچه نویسندگان دربارهء بافت یک شهر اسلامی،مکان‌یابی بازار و مسجد و سکونت‌گاه و همین طور حجره و قلعه نوشته‌اند را به عینه می‌توان در ایران(بم قدیم)دید؛ شهری که کوچه‌های باریک و تنگش،حجره‌های بازارش و خانه‌های بنا شده از خشتش بوی آشنای اجداد نوع آدمی را می‌دهد،شهری که از 002 سال پیش به این‌سو خالی از سکنه شده،اما هنوز زنده به نظر می‌رسد،گویی همان جنب‌وجوش سده‌های پیشین اجدادمان در آن جاری و ساری است. با این فرض که ظرفیت‌های جذب گردشگری جهانی ایران اگر بیش‌تر از ترکیه نباشد کمتر از آن نیست،این پرسش قابل طرح است که‌ چرا عملکرد ما در سطح کشوری چون بحرین(با 663 میلیون دلار در سال 8991)است که با کوچکترین استان ما نیز قابل قیاس نیست؟پاسخ‌ در عدم شناخت سازوکارهای اقتصادی در جهان پیچیده و در هم تنیده است."