عطا - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"عطا نرگس آبیار سالها بود که خانم جان هر روز کلهء سحر حیاط را آب و جارو می‌کرد و می‌گفت: -صفای صورت چشم است و ابرو،صفای خانه هم آب‌ است و جارو... سالها بود که خانم جان هر روز باغچه را سر حال می‌آورد... روی صندلی توی‌ ایوان می‌نشست و می‌گفت: -بزار عطا که آمد ببیند خان جانش هنوز سر حال است و هر روز برای آمدن عطا هزار بار«لعنت دمادم بر این ابن ملجم» می‌فرستاد،گنج العرش می‌خواند،نادعلی می‌خواند،حدیث‌ شریف کساء می‌خواند. دم‌دمای غروب که دیگر چشمش را از درمی‌گرفت،وقتی‌ که بلند می‌شد و می‌رفت سر حوض وضو بگیرد،دوباره کف‌ دستش را نگاه می‌کرد. آن روز که ساک عطا را آوردند،خانم جان روی صندلی وا رفت. لکه انگار چشم داشت و مظلومانه به خانم جان نگاه می‌کرد. عروسهای توی گلدان گفتند:خان جان این قدر به در نگاه نکن‌ کور می‌شوی. خانم جان گفت: -ننه عطا..."