چکیده:
هدف از این پژوهش مقایسهء تأثیر دو شیوهء تمرینی هوازی تناوبی و تداومی بر تغییرات غلظت هورمون اریتروپویتین بود.آزمودنیهای این پژوهش 50 دانشجوی مرد با دامنهء سنی 19 تا 23 سال بودند که به روش تصادفی انتخاب و در دو گروه 25 نفری هوازی تناوبی و تداومی قرار گرفتند که هر گروه به مدت 8 هفته،هر هفته 5 جلسه و هر جلسه به مدت 45 دقیقه به فعالیت تعیینشده پرداختند.میزان تغییرات غلظت هورمون به عنوان متغیر اصلی و عوامل خونی و بیشینهء اکسیژن مصرفی به عنوان متغیرهای کنترلی به صورت پیش و پس آزمون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
بررسیهای انجامگرفته نشان داد که یک دوره فعالیت دوی هوازی تناوبی (P-0/230) و تداومی (P-0/635) بر تغییرات غلظت هورمون EPO تأثیر معنیداری ندارد.علاوه بر این،فعالیت تناوبی موردنظر بر تعداد RBC (P-0/008) و میزان Vo2max (P-0/000) معنیدار بوده است،اما بر MCV تأثیر معنیداری نداشته است (P-0/627) .از طرفی تأثیر یک دوره دوی هوازی تداومی بر تعداد RBC (P-0/563) و MCV (P-0/844) معنیدار نبوده،اما یک دوره فعالیت دوی هوازی تداومی بر Vo2max تأثیر معنیداری داشته است (P-0/027) .
نظر به اینکه فعالیتهای تناوبی،تحریک و تولید سلولهای قرمز خون در بدن افراد را بهطور معنیداری افزایش داده تأثیر بهینهای روی حد اکثر اکسیژن مصرفی میگذارد،از این رو با توجه به نتایج پژوهش حاضر میتوان گفت که یک دوره فعالیت هوازی تناوبی نسبت فعالیت هوازی تداومی پاسخ مناسبی به هورمون EPO نشان میدهد.
خلاصه ماشینی:
"هدف از این پژوهش مقایسهء تأثیر دو شیوهء تمرینی هوازی تناوبی و تداومی بر تغییرات
فعالیت هوازی تداومی پاسخ مناسبی به هورمون EPO نشان میدهد.
این هورمون در اثر فعالیت ورزشی موضوعی است که همواره مورد توجه پژوهشگران قرار
غلظت این هورمون دارد؟آیا همسویی بین تغییرات EPO ناشی از دوهای هوازی تناوبی با
دربارهء تأثیر فعالیتهای ورزشی بر ترشح هورمون EPO تحقیقات نشان داده است که
بیانگر معنیدار نبودن تغییرات غلظت هورمون EPO ناشی از هر نوع تمرین بوده است.
فعالیتهای مختلف وجود دارد،در این پژوهش اثر دو نوع تمرین هوازی تداومی و تناوبی
اریتروپویتین در گروه تناوبی قبل و بعد از فعالیت ورزشی هوازی به ترتیب 96/7 و 14/9 و
اکسیژن مصرفی در گروه تناوبی قبل و بعد از فعالیت ورزشی به ترتیب 28/43 و 19/51 و در
مصرفی گروههای تناوبی و تداومی به ترتیب 9/7 و 85/2 میلیلیتر به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه بوده است،از لحاظ آماری تفاوت معنیداری مشاهده شد( P-0/010 و
بود که در این پژوهش فعالیت موردنظر دوی هوازی تناوبی و تداومی بود که به مدت 8
60 درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی(14)و در تمرینات شدید،بین 80 تا 90 درصد حد اکثر ضربان قلب(6)و در پژوهش دیگری در گروههای تناوبی و تداومی به ترتیب 90
حاضر شدت تمرین برای گروه تناوبی 80 تا 90 درصد حد اکثر ضربان قلب بیشینه منظور
تناوبی افزایش بیشتری را نسبت به گروه تداومی نشان داد که در واقع این افزایش،پاسخ به
اکسیژن مصرفی به تمرینات تناوبی نسبت به تداومی با توجه به معنیدار بودن آنها در حدود"