چکیده:
با توجه به ویژگیهای خط عربی و وجود لهجههای مختلف در میان اقوام عرب در باره قرائت قرآن و اداء کلمات
نورانی آن ، اختلافاتی در باره قرائت قرآن در میان مسلمانان از همان آغازین روزهای گسترش اسلام پدیدار گشت .
ناتوانی عدهای در فراگیری و قرائت قرآن کما أنزل و شوق قرائت و تعلیم آن موجبات نشر اختلافاتی در قرائت گردید و
این همه بعد از تلاش خلفا بویژه عثمان برای محو اختلافات صورت میگرفت با گذشت نزدیک به یک قرن از نزول قرآن
عدهای آشنا به فن قرائت با نام امامان قرائت در میان مردم شهرت و اعتباری یافتند و به تعلیم قرآن پرداختند و گروهی
دیگر که به راویان قراءات مشهور گردیدند به ثبت و نقل آنچه از امامان قرائت مییافتند ، مبادرت نمودند . با گذشت
زمان و تدوین علم قراءات و تعیین عدد قراء توسط محققین علوم قرآنی مانند ابن مجاهد بحث تواتر قراءات و رد و
اثبات آن در میان مسلمین و اهل نظر بالا گرفت.(این مقاله بررسی مختصر تاریخچه قراءات و بیان دیدگاه علماء شیعه درباره تواتر و
یا عدم تواتر آن میباشد.)
خلاصه ماشینی:
آراء علماء شیعه در باره قراءات و تواتر آن: جمهور علماء شیعه در باره اختلاف در قراءات و تواتر آن به دیده تردید نگریستهاند ، برخی اصل اختلافات را با استناد به دلائلی که بعضی از آن در بخشهای قبل مذکور گشت مردود دانسته و دامن زدن به آن را کاری اشتباه میدانند و طبیعی است که این دسته منکر تواتر آن هستند مانند حضرت امام خمینی ( ره ) در ( کتاب آداب الصلوة ) و حضرت آیة اللّه خوئی در ( البیان فی تفسیر القرآن ) و آیة اللّه محمد جواد بلاغی نجفی در ( تفسیر آلاء الرحمن ) و مرحوم محقق قمی در ( قوانین الاصول ) و شهید سید مصطفی خمینی در ( تفسیر القرآن العظیم ) و آیة اللّه فاضل لنکرانی در ( مدخل التفسیر ) و آیة اللّه محمد هادی معرفت در ( التمهید فی علوم القرآن ) و گروهی نیز به دیده احتیاط در باب آن سخن گفته و قراءات را به طور نسبی و به تواتر از قراء میدانند مانند : شهید ثانی در ( المقاصد العلیة ) و گروهی قلیل نیز راه افراط پیموده و بر خلاف آراء صریح ائمه علیهم السلام اختلاف در قراءات را تأیید نموده و آنرا متواتر از پیامبر ( ص ) میدانند مانند: شهید اول در ( الذکری ) و مرحوم آیة اللّه شعرانی در ( مقدمه منهج الصادقین ) و آیة اللّه حسن زاده آملی در ( فصل الخطاب) .