خلاصه ماشینی:
"مصر از نخستین سرزمینهایی است که مسیحیت در قرن اول میلادی به آن راه یافت و تا قرن دوم به تدریج تمام این سرزمین را دربرگرفت،اما کاهنان بتپرست با این دیانت بر سر ستیز و عداوت شدند و مسیحیان را تحت سرکوب قرار دادند،تا اینکه امپراتور دقلدیانوس(305-214 م)بر تخت نشست و در دوران او،سرکوب مسیحیان به نهایت رسید.
منازعه دینی میان کلیسای اسکندریه و کلیسای قسطنطنیه از حوالی نیمه قرن پانزدهم میلادی و در جریان اختلاف این دو کلیسا پیرامون ماهیت مسیح،به بالاترین حد خود رسید و امپراتوری بیزانس در سال 451 م.
پس از ظهور اسلام و با آغاز فتوحات اسلامی، خلیفه دوم(عمر)،فرمانده خود عمروعاص را برای فتح مصر فرستاد و او در رأس لشکری چهار هزار نفره در سال 18 هجری(639 میلادی) مصر را فتح کرد و با فتح مصر،اسلام به تدریج در میان مردم مصر رواج یافت،ولی شماری از مصریها همچنان اعتقاد و دلبستگی خویش به دیانت مسیح را حفظ کردند و به عنوان اقلیتی دینی تمایز خود از بقیه مردم مصر و تمایز مذهبی خود از دیگر مسیحیان جهان را تداوم بخشیدند.
پاپ کرلس به شدت در برابر هجوم گروههای تبشیری اروپایی به مصر ایستادگی و مدارس فراوانی تأسیس کرد که فرزندان مصر، اعم از قبطی و مسلمان،در سایه آن پرورش یافتند و بسیاری از مقامات عالی سیاسی و اداری این کشور از همین مدارس برخاستند؛مانند عبد الحمید مصطفی معاون وزارت مالیه،محمود عبد الرزاق معاون وزیر کشور و پطرس غالی وزیر خارجه و دبیرکل سازمان ملل متحد که خود از جامعه قبطیان مصر است."